dood doch sprekend

The Dead Word is het vierde wapenfeit van Graves waarop hij, bijgestaan door drummer Adel Moustafa, met doeltreffende eenvoud een heel sterke sfeer neerzet. Een Tool-eske, soms duistere sfeer die de luisteraar meesleept in de gedachten van Graves.

Poëtisch landschap

Tekstueel was op voorgaande albums ook al heel wat te horen aan zieleroerselen en dat zet zich op The Dead Word voort. Graves’ stem, die bij vlagen wat weg heeft van Ed Kowalczyk (LIVE), leidt je langs een landschap aan emoties, waarbij hij dan weer heel bezwerend zijn gedachten tentoonspreidt om vervolgens met felle uithalen de woorden in het rond te doen vliegen. Nergens klinkt het echter agressief. Graves klinkt wel gefrustreerd maar toch beheerst. Met zinsneden als: “I have no time for the scenery, to watch the sun going down”, krijg je soms zelfs het gevoel dat hij het lot van de wereld op eigen schouders mee moet torsen. Niettemin heeft de beste man een prachtige stem die de luisteraar goed weet mee te slepen.

Tool-esk

Muzikaal gezien sluit dit album ook goed aan op zijn voorgangers, al ligt er meer nadruk op het ritme. Wat zeg ik, de plaat wordt gedragen door het slepende ritme dat de drums samen met de baslijnen neerleggen. Het is niet voor niets dat sommige passages juist door deze eigenschap aan Tool doen denken. Vooral de eerst vier nummers is het de ritmesectie die het nummer maakt; de gitaar heeft een ondergeschikte rol en brengt daar waar nodig nog wat accenten aan die de zanglijnen van Graves net wat meer schwung geven. Na de authentieke rockballad Some Sane Advice krijgt de gitaar ook meer inspraak in de nummers en klinkt het materiaal allemaal wat steviger. In zijn geheel levert het echter een album op dat onder de liefhebbers van stevige, sfeervolle rock goed zal vallen.