De Phoenix stijgt langzaam tot grote hoogte

Crippled Black Phoenix is een productief collectief met gitaristen Justin Greaves en Karl Demata als vaste waarden. Bandleden hebben achtergronden in post-rock, metal en classic rock en dat is allemaal terug te horen in een sound die nog het beste te karakteriseren is als een alternative rock-versie van Pink Floyd. Deze avond maken we kennis met de nieuwe leadzanger en schuiftrompettist John E. Vistic, met wie de groep na het eerder dit jaar verschenen (Mankind) The Crafty Ape alweer een nieuw mini-album heeft opgenomen: No Sadness or Farewell. Zo is er weer een nieuwe fenix uit zijn as opgestegen.

In de Helling is een bont gezelschap van ICT’ers, rockchicks en hippe gasten samengekomen om dit al even bonte gezelschap te bewonderen. Publiek en band kijken aanvankelijk nog een beetje de kat uit de boom. Zo vergeten die eersten te applaudisseren als de band opkomt. Vistic heeft dan zijn jas nog aan en kauwgom in zijn mond. Demata, die zich later zal ontpoppen als een vervaarlijk grimassentrekkende freak, is nog professioneel en gecontroleerd. Alleen Greaves zoekt meteen contact met zijn publiek. Demata legt later uit dat dit pas het tweede optreden van de band is in deze bezetting en dat het vorige concert in zijn thuisbasis Oxford niet helemaal naar wens is verlopen.

Nick Cave

Als na de eerste twee nummers blijkt dat de groep zijn oeuvre onder controle heeft, begint Vistic bij ‘Fantastic Justice’ in zijn rol te komen. Zijn uiterlijk, handgebaren en spastische dansjes doen erg aan die van een vroege Nick Cave denken, een invloed die we nog niet eerder bij de band zagen. Na ‘Fantastic Justice’ passeren de hoogtepunten van (Mankind) The Crafty Ape de revue. De wisselwerking met het publiek is voelbaar: als Greaves zichtbaar geniet van de stampende riff in ‘The Brain / Poznan’ gaan in het publiek de vuisten omhoog. Het is dan al duidelijk dat het concert zich in een opwaartse spiraal bevindt.

Na de Crafty Ape-set maken we kennis met nieuw materiaal. ‘Hold On (So Goodbye to All of That)’ wordt geïntroduceerd als een freedom song. Wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon, want vrijheid en oppressie zijn terugkerende thema’s bij Crippled Black Phoenix. Wel nieuw zijn de Amerikaanse folkrock-invloeden die door de prog heen klinken. De nieuwe nummers wijken vaker af van het oudere werk. Een Oor-recensent zou ze waarschijnlijk het predicaat ‘vuig’ meegeven. Het lijdt geen twijfel dat Vistic debet is aan deze nieuwe invloeden.

Ook verrast de band ons met een cover van, inderdaad, Nick Cave and the Bad Seeds. Crippled Black Phoenix verandert het ritme van ‘The Weeping Song’ en knoopt er een aan Pink Floyds ‘One Of These Days’-refererende slideguitar-solo aanvast. Het is een van de hoogtepunten van de avond. Terwijl Demata een Brothers In Arms-stijl gitaar omdoet vraag hij het publiek dichterbij te komen, ‘cause you’re so far away from me’. Nadat we de band op een rondje hebben getrakteerd is van de gespannen sfeer van eerder die avond niets meer over.

Punkfolk
De reguliere set wordt beëindigd met hoogtepunten van 200 Tons of Bad Luck. Het publiek zingt luidkeels mee met de finale van ‘Burnt Reynolds’, en blijft zingen tot de band terugkeert en de finale nog eens dunnetjes overdoet. De opgaande spiraal komt tot een zinderend hoogtepunt wanneer de band, met dit keer Demata als leadzanger, drie traditionele verzetsliederen aan elkaar knoopt. Een stevige versie van ‘The Partisan’ dat we kennen van Leonard Cohen, wordt gevolgd door het Italiaanse antifascismelied ‘Bella Ciao’ (Demata is een trotse Napolitaan), gekruist met het Chileense ‘El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido’. Het is een stampende punkfolk-finale die met het door een overleden bandgenoot van Greaves geschreven ‘Maniac Beast’ officieel ten einde komt. Crippled Black Phoenix. Goede band, man!