Georganiseerde gekte

De collaborateurs van Claypool zijn al uit de bandnaam te halen. Naast de kolonel Claypool op bas zijn medeplichtig: gitarist Buckethead (ex-Guns ’n Roses), drummer Brain (ook Guns ’n Roses en te horen op Waits’ Real Gone) en orgelman Bernie Worrell (Funkadelic, Talking Heads en George Clinton).

Freaky doch herkenbaar

De opener, het autobiografische Buckethead, begint met een circus-achtig orgelloopje van Bernie Worrell, waarover het komische stemmetje van Les Claypool absurde teksten proclameert: “with his face as pale as pancakes and his posture in rebellion with his height”. Iets later valt de rest van de band in, het slapbasspel van de kolonel, met herkenbare riffs en de elektrisch gitaar van Buckethead. Het eerste nummer belooft veel goeds: het is een bijna orgastisch samenspel van een sterrenensemble. Het niveau blijft ook verderop gehandhaafd. Het is een prettig georganiseerde anarchie die ondanks de rare wendingen en uitgesponnen solo’s steeds herkenbaar blijft. Dat zal veel te maken hebben met het songschrijverschap van Claypool, die altijd freaky is maar onderhand wel erg herkenbaar begint te worden.

Futurisme

Maar ‘freaky’ is niet de enige noemer waaronder deze schijf te vatten valt. Luister bijvoorbeeld naar Tyranny of the Hunt wat door de toetsen van Bernie Worrell zo uit de een oude sciencefiction-soundtrack gegrepen lijkt te zijn. Het gezelschap blijkt goed te kunnen variëren, gezien lange instrumentale improvisaties als Elephant Ghost en Scott Taylor of één van de hoogtepunten: de afsluiter Ignorance is Bliss met Bucketheads jankende en kreunende gitaar. Les Claypool en kornuiten gaan verder waar Frank Zappa noodgedwongen moest stoppen en ze doen dat in net zo’n razende vaart en waanzinnigheid als de meester zelf. En net als met Zappa vraag je je af en toe af waar je in ’s hemelsnaam toch naar luistert. En dat wordt alleen nog maar versterkt door zinsneden als: “now me I like my media / I like it nice and thick / throwing options at the walls / to see which ones will stick / but to formulate opinions / about what I see is a joke / because American TV is all about Pepsi and Coke”. Achter de nonchalance zit een enorm vakmanschap en een spontaniteit die doet denken aan de oude jazz van een Charles Mingus.

Al met al een divers album. Een album vol georganiseerde gekte waarop de muziekanten rondom Claypool zich uit mogen leven en zich bijna iedere seconde kunnen profileren. Het maakt de plaat druk – erg druk – maar dat hoeft niet erg te zijn. Voor velen zal het wellicht wat veel van het goede zijn, maar de Claypool-fans zullen hun vingers er weer bij aflikken.