Leve de buzz
Marian Salzman is een wereldberoemde marketinggoeroe. In haar boek Buzz: harness the power of influence and create demand, dat zij samen met Ira Matathia en Ann O’Reilly schreef en in 2005 presenteerde, beschrijft zij de werking en het grote belang van de begrippen buzz en buzzmarketing. Het komt er volgens Salzman in het kort op neer dat oude marketingmethoden die zich richten op het bereik van een grote ‘massa’ niet meer zo rendabel zijn en daardoor niet meer voldoen. Een mens wil graag als individu behandeld worden en niet als onderdeel van een grote groep mensen met wie hij zich niet verbonden voelt. De beste manier om consumenten te bereiken is volgens Salzman door het creëren van buzz.
Voor de niet-kenners van dit begrip even een korte uitleg. Een buzz is eigenlijk een aaneenschakeling van mond-tot-mondreclame. Beginnend bij wat Salzman de Alphas noemt. Alphas hebben een niet te stillen honger naar stimulering, een afkeer van conventies en een drang om risico’s te nemen. Deze consumenten zijn zeer belangrijk voor het de in wereld helpen van nieuwe ideeën doordat zij andere consumenten beïnvloeden. De Alphas creëren de trends, die volledig dankzij mond-op-mondreclame tot stand kunnen komen. En dat is precies wat er gebeurd is met de Amerikaanse band Clap Your Hands Say Yeah en hun gelijknamige album.
Buzzen als een gek
~
Doordat buzz uitgaat van mond-op-mondreclame, betekent het dat individuen elkaar beïnvloeden, dankzij het vertrouwen dat de ene persoon in het beoordelingsvermogen van de ander heeft. Uitgaande van het feit dat de kritische eenentwintigste eeuwse consument zich niet laat besodemieteren, en al helemaal niet door vrienden, familie en collega’s, kun je stellen dat buzz gepaard gaat met een grote hoeveelheid geloofwaardigheid. Oftewel met een grote hoeveelheid authenticiteit. Binnen het proces van buzz moeten door ieder individu beslissingen worden genomen: bijvoorbeeld of een album wel of niet de moeite waard is om te beluisteren. Of nog een stap verder, te promoten bij goede vrienden.
Urgentie
Authenticiteit is dus het sleutelwoord bij het creëren van buzz. En wanneer een band als Clap Your Hands Say Yeah als een lopend vuurtje wordt gepromoot door allerlei belangrijke betekenisgevers, dan mag je er toch wel van uitgaan dat het hier om een bijzonder gezelschap gaat met muziek die bovengemiddeld interessant is. En verdomd, dat blijkt ook nog eens te kloppen. Het debuut van Clap Your Hands Say Yeah stroomt namelijk over van urgentie. Zelden hoor je muziek die je vanaf de eerste seconde zo bij je strot grijpt.
Zanger en liedjesschrijver Alec Ounsworth klinkt als een hyperenthousiaste David Byrne en de band lijkt zoals zovelen te putten uit de rijke popgeschiedenis en met name uit de new wave uit de jaren zeventig en tachtig. Maar dat doet Clap Your Hands Say Yeah met zo ongekend veel verve en ongeremde passie dat hier geenszins gesproken kan worden van jatwerk of het dom meewaaien met de door Franz Ferdinand aangeblazen wind. Het lijkt of dit vijftal de muziek spontaan uit zich laat stromen, zo organisch, zo onbedacht klinkt deze plaat. De ene melodie is nog briljanter dan de ander, de oprechtheid spat eraf. Authenticiteit in de popmuziek is de mate waarin een volstrekt unieke eigen symbiose is bewerkstelligd van bestaande stijlen. En die symbiose is perfect gelukt bij Clap Your Hands Say Yeah.
Als ik met terugwerkende kracht de belangrijkste plaat van vorig jaar zou moeten aanwijzen zou Clap Your Hands Say Yeah een bijzonder goede kans maken. Ten eerste vanwege de ultieme pracht en de uniciteit van het album en ten tweede vanwege de volstrekt natuurlijke en authentieke wijze waarop deze hype tot stand is gekomen. Een prachtig voorbeeld van wat de toekomst zou kunnen gaan brengen. Een toekomst, naar ik hoop, zonder al teveel zielloze ‘plastic pop’ en vol met door authenticiteit gestuurde buzzers. Onder het motto: de mens is niet achterlijk.
Clap Your Hands Say Yeah staat 19 februari 2006 in de Melkweg in Amsterdam
Creative Commons 
