Herkenbaar dromerig

de cyclus van bloei waarover het vierde album van Beach House Bloom vertelt. Een titel die niet uit willekeur is gekozen, maar waar zorgvuldig, net als de tien liedjes dat het album telt, over na is gedacht.

Zo zomers en levendig als de bandnaam doet vermoeden, zo duister en donker klinkt hun muziek. Wellicht is deze beschrijving van Beach House muziek inmiddels wat clichématig, desalniettemin lijkt het duo Victoria Legrand en Alex Scally uit Baltimore niet aan dat label te kunnen ontsnappen. Bloom is daar in elk geval geen poging toe, want met het album wordt de formule van voorganger Teen Dream met succes voortgezet en verder uitgediept. De plaat is een verdere uitvoering van de bekende Beach House-sound en is daarmee een waardig opvolger van hun laatste album.

Herkenbaar

Het openingsnummer is het imponerende ‘Myth’. Hiermee is het hoogtepunt van het album vooraan geplaatst en weten Legrand en Scally van meet af aan te boeien. Het nummer vertoont de vertrouwde en herkenbare klanken zoals we die van Beach House gewend zijn en behoort tot de categorie van ‘Zebra’ en ‘Norway’: de topstukken van de vorige plaat. De dromerige melodieën en Legrands galmende stemgeluid zijn sensueel, net als de tekst van het liedje. ‘Myth’ vertelt dat het construeren van eigen mythen – te interpreteren als eigen waarheden – vooral iets is dat leidt tot voorspelbaarheid en dat het verstandig kan zijn daar vanaf te zien. ‘You can’t keep hangin’ on / To all that’s dead and gone / If you built yourself a myth / You’d know just what to give’.

Subtiele gelaagdheid
Vrijwel alle nummers kennen een simpel elektronisch intro waarna subtiel de gelaagdheid van gitaarlijnen, piano, synthesizer en zang wordt ingezet. ‘Wild’, ‘Lazuli’ en ‘Troublemaker’ zijn daar treffende voorbeelden van. Een sterk nummer is het wat slome en droevige ‘Other People’; het kent vooral een krachtig refrein en krijgt door Legrands echoënde stemgeluid een fijngevoelige wending.

Droompop
De term dromerig dringt zich vrijwel automatisch op als het om de muziek van Beach House gaat. Critici hebben de muziek zelfs tot ‘droompop’ verheven. Het dromerige van Bloom zit ‘m niet alleen in de rijke melodieën en de hypnotiserende zang, ook de teksten die doordrenkt zijn van emoties dragen er aan bij. Teksten die geen hapklare gedachten aanreiken, maar die voornamelijk een beroep doen op droombeelden en gedachtes. Het overkoepelende verhaal dat groei z’n eigen vernietiging in zich draagt en groei en dood elkaar elkaar dus altijd impliceren, is daar een rake belichaming van. Het album laat zich niet gemakkelijk passief consumeren, je kunt er als luisteraar gerust zelf mee aan de slag. De droompop van Beach House is niet zo eenduidig en neigt naar het mysterieuze, en daar zit nu juist het spannende van dit album.