Razend interessant, euforisch en intelligent

De indieband Arcade Fire (Montreal, Canada) is zo’n band waarbij altijd veel gebeurt als er weer iets nieuws uitkomt. Zo gingen ze ter promotie van Reflektor aan de slag met niemand minder dan Anton Corbijn, die voor de titelsong een vervreemdende zwart-wit videoclip maakte met maskers, discobollen en desolate landschappen. Dan lanceerden ze ook nog de website www.justareflektor.com, een interactieve video die verbinding maakt met je smartphone zodat je met je camera je eigen visuele effecten van de clip kunt creëren. Hier is, kortom, een band aan het werk die niet zomaar wat aanklungelt.

En dat is het knappe en het aantrekkelijke aan Arcade Fire: ze weten zichzelf iedere keer, met hun muziek en daarbuiten, te vernieuwen, vallen niet in herhaling en zo houden ze de machine in gang. Ze staan, met andere woorden, nooit stil. Iets wat ook in de teksten zeer sterk naar voren komt, denk bijvoorbeeld aan ‘Keep The Car Running’ van Neon Bible of neem het liedje ‘Afterlife’ van dit nieuwe album, waar de regel ‘Where do we go?’ telkens wordt herhaald. Steeds weer wordt beweging benadrukt.

Opwindende tempowisselingen
Dat vernieuwende en de beweging in de muziek vindt Arcade Fire op Reflektor vooral in het doorkruisen van de genres, het vermengen van stijlen. Op The Suburbs merkten we dit al. Het palet van stevige rock-‘n-roll en ballads werd uitgebreid met synthpopelementen. Het geluid van Reflektor is nog breder, ritmischer en bevat veel opwindende tempowisselingen, zoals in ‘Normal Person’ en ‘You Already Know’.

Onconventioneel ook is de lengte van de dertien nummers, die bijna allemaal zo’n vijf à zes minuten bestrijken, met een uitschieter naar elf. Risicovol, maar wonderwel verzanden de nummers niet in saai- of eentonigheid. Juist in die gelaagde instrumentatie en de rijkdom aan variërende klanken waarmee de nummers zijn gecomponeerd, schuilt de kracht van het nieuwe Arcade Fire-album. Het maakt Reflektor muzikaal razend interessant.

Euforisch
Wat bovenal opvalt: de toon die Arcade Fire in zijn geheel laat horen is lichter. Opgewekter ook. In een interview zegt zangeres/multi-instrumentalist Régine Chassagne, die samen met haar man Win Butler het creatieve hart vormt van de band, dat ze soms al te ernstig waren en het daardoor weleens ontbrak aan luchtig- en vrolijkheid.

Voor de nieuwe liedjes moest daarom ruimte worden opgelaten voor meer opgetogenheid, wat goed te horen is in bijvoorbeeld ‘Reflektor’, ‘We Exist’ en ‘Here Comes The Night Time’, nummers die ieder afzonderlijk vrolijker klinken dan de vorige drie albums bij elkaar. Reflektor is een euforische en intelligente plaat, die weinig mindere momenten kent. Misschien wel de beste plaat van dit jaar.