Onmisbaar voor de adepten

Maar de laatste tijd begonnen de fans te mopperen. Sinds 2001 bracht Richard D. James (zoals hij voor z’n moeder heet) vrijwel louter heruitgaves uit. Een remixalbum (26 Mixes For Cash), een re-release van de Hangable Autobulb-singles en nog wat snipperwerk. Het is echt al weer vijf jaar geleden dat Aphex Twin onze oren op de proef stelde met het krankzinnige album Drukqs. Op deze plaat verfijnde de illustere Brit z’n bloedneuzen-elektronica, met over elkaar buitelende ritmes, abrupte wendingen en krankzinnige zoemgeluiden. Wie het dubbelalbum integraal wist uit te zitten zag daarna minstens een uur dubbel.

Analord Series

In januari 2005 was er onder de fans ineens beroering op het Internet. Het mede door D. James gerunde platenlabel Rephlex bracht een doos uit waarin tien singles zouden passen. De doos was enkel op voorintekening verkrijgbaar en ging al snel voor honderden euro’s weg op E-Bay. Daarna verschenen in rap tempo tien maxisingles: The Analord Series. Zonder buitenhoes, maar wel voorzien van prachtige platenlabels en verpakt in plastic zakken. De serie was alleen op vinyl te krijgen en werd niet als download aangeboden. Lekker underground, zoals Aphex Twin zichzelf graag afficheert. Van iedere single gingen er vervolgens duizenden over de toonbank, krankzinnige verkoopcijfers voor de complete ingestorte singlemarkt. Maar net nu alle Aphexfreaks de serie (op de doos na) compleet hebben, verschijnt een deel ervan alsnog op cd onder de titel Chosen Lords. Ach ja…

Pruttelen

Tot zover de voorgeschiedenis. Maar hoe klinkt het? Om eerlijk te zijn fantastisch. Op Analord keert Richard D. James terug naar de analoge sound die zijn eerste platen kenmerken. Ze zijn opgenomen met ouderwetse synthesizers – al dan niet bewerkt met de soldeerbout – van de firma Roland. Machines met draaiknopjes in plaats van tiptoetsen. Onduidelijk is of de Analord-serie nieuw werk is of dat het gewoon nummers zijn die nog op de plank lagen van vroeger. Ze klinken in ieder geval erg retro, met pruttelende acidgeluiden, houterige beats en baslijnen van rubber.

Neem een nummer als Cilionen, met een melodie van een bijna pastorale schoonheid waarbij een op hol geslagen drumcomputer prettig tegengas geeft. Nadere beluistering met koptelefoon onthult allerlei mooie details, zoals een kortstondige kortsluiting midden tussen twee beats en duizelig makende stereofratsen zoals op Reunion 2. Een aantal titels, zoals PWSteal.Ldpinch.D is vernoemd naar computervirussen en kwaadaardige software. Een verwijzing naar Aphex Twins frustratie over het feit dat veel van z’n muziek weglekt via uitwisselingdiensten als Limewire en Soulseek. Ook Chosen Lords is daar inmiddels te vinden.

Toch is dit een cd die je wilt hebben. De dynamiek is fantastisch en de selectie van 41 nummers die de oorspronkelijke serie telde is erg sterk. Een onmisbaar album voor Aphex Twin-adepten en voor mensen die op de hoogte willen blijven van wat er speelt in de eredivisie van de avontuurlijke elektronica.