AC Berkheimer

Dat Subroutine een neusje voor talent heeft bewees de platenmaatschappij vorig jaar al met het positief onthaalde debuutalbum van The Sugarettes, waarmee een hitje werd gescoord met het nummer ‘Ready Steady’. Verder heeft het Groningse label onder meer de acts Fuck The Writer en Vox Von Braun in haar stal. Al leent de muziek van AC Berkheimer zich, zoals bij The Sugarettes, niet snel voor een hit, met het nu uitgekomen debuutalbum heeft de platenmaatschappij wel weer een voltreffer in handen. Het album is een van begin tot eind zeer sterke mysterieuze en melancholische verzameling nummers.

Referenties

Op het eerste gehoor heeft de muziek van AC Berkheimer het meest weg van de underground band Sonic Youth. Het zo kenmerkende experimentele Sonic Youth-geluid weten de Rotterdammers goed te benaderen. Met de onderhuidse spanning, het melancholische en het deprimerende karakter van de muziek evenaren ze de New Yorkse noiseband naadloos. Het zweverige en dragende karakter van de gitaren en het constante en monotone van de drums doet erg denken aan de New Yorkers. Op nog een punt heeft de groep een gelijkenis met Sonic Youth, beide bands werken met zowel mannelijke als vrouwelijke vocalen. Het stemgeluid van zanger/gitarist Valentijn Webbers is iets toegankelijker en heeft meer diepte dan dat van zangeres Gwendolien Douglas. Maar vooral de combinatie van beide, zoals in het nummer ‘Under Arcade 24’, is sterk.

Na meerdere luisterbeurten komt ook meer en meer een duidelijke parallel met bands als My Bloody Valentine en Interpol naar voren. Het monotone strakke gitaargeluid en het monotone van de zang komen van Interpol terwijl de ruigere uithalen en het donkere karakter van de eerste geleend lijken. Na al deze referenties belanden we direct bij de zwakte van de band. Hoewel de cd muzikaal staat als een huis heeft de band te weinig een eigen karakter. De verwijzingen naar andere bands liggen er iets te dik bovenop, het ontbreekt de Rotterdammers te veel aan een eigen stempel.

Eigen geluid

Met AC Berkheimer heeft Subroutine een sterke band toegevoegd aan de stal. Het debuut van de band is an sich een sterk album. Muzikaal behalen ze een erg hoog niveau, vocaal kan het zeker dieper. Vooral de vocalen van Douglas zijn vrij vlak en missen diepte. De band zal zich verder iets meer moeten focussen op het creëren van een eigen geluid om de vergelijkingen met andere bands van zich af te schudden. Maar als je met een debuut al een dermate hoog niveau weet te bereiken komt dat zeker goed. In a Series of Long Days is zo’n album dat beter wordt elke keer dat je hem beluistert.