Gepolijste tweede
Het tweede album van Curse of Lono zal hogere ogen gaan gooien dan het debuut van vorig jaar juni. Het debuut Severed klonk heel spannend, misschien wel te spannend voor een grote groep luisteraars. As I Fell is daarentegen al album van de week geweest bij NPO Radio2.
Curse of Lono komt uit Londen en kreeg met het debuut goede recensies in de alternatieve muziekscene. Dat bracht hen inmiddels op het Isle Of White festival en ze stonden in het voorprogramma van Southside Johnny en Steve Earle in de Benelux.
Gepolijst geluid
Wat al snel opvalt bij beluistering van het nieuwe album As I Fell is dat de sound van de band gepolijst klinkt. De avontuurlijke randjes die we van het debuut kennen zijn gladder gestreken. Dat is winst voor de gemiddelde luisteraar, maar voor de alternatieve luisteraar geeft het iets minder spanning. De band koos voor producer Oli Bayston en nam met een mobiele studio op in Joshua Tree en in de Flesh & Bone Studios in Hackney. Ze hebben wat dat betreft niet veel aan het toeval overgelaten om een album te realiseren dat de nodige nationale en internationale aandacht zal opeisen. Ze willen duidelijk de vleugels uitslaan na de positieve recensies en aandacht van het debuut Severed. Dat daarbij een knieval gedaan moet worden richting een meer coherent geluid nemen de bandleden graag voor lief.
Lekkere muziek
Wie wat diepgang zoekt in de muziek moet vooral aandachtiger luisteren. Niet alleen naar de instrumentatie die in laagjes is opgebouwd maar ook naar de teksten. Felix Bechtolsheimer, Joe Hazell, Dani Ruiz Hernandez, Charis Anderson en Neil Findlay gaan de diepgaandere onderwerpen niet uit de weg in hun liedjes. Zo komen er onderwerpen voorbij als moorddadige jaloezie en de dood van geliefden. Duidelijk geen onderwerpen die alledaags zijn bij de talloze liedjes die de hitparades bestormen.
Het liedje ‘And It Shows’, dat Felix reeds schreef in 2000 toen hij zijn verslaving aan methadon had kunnen loslaten, heeft nu eindelijk een plaatsje gevonden. Het verhaalt over een moeilijke tijd waarin zijn beste vriend overleed en zijn lief hem in de steek liet, terwijl hijzelf wel tegen de muren kon opklimmen. Inhoudelijk is het dus geen al te vrolijk liedje, maar het is zeker de moeite waard om wat te investeren voor de beluistering. Voor wie dat niet doet, klinkt het album daarnaast nog steeds als lekkere muziek in de oren.
Wie weet gaat deze band net zo’n grote toekomst tegemoet als bijvoorbeeld U2 die na een charmant begin steeds hogere ogen gooide en tegenwoordig zonder scherpe kantjes heel succesvol zijn. Hoe dit uitpakt voor Curse of Lono, zal de toekomst ons leren.
