Geen woord te veel gezegd bij Unseen
Wat is het leuk dat we weer mogen! Theaterliefhebbers konden op 16 februari eindelijk weer naar het theater. Dit keer reisde 8WEEKLY af naar Rotterdam om naar de première van Unseen te gaan. De welbekende spanning hing voor de voorstelling in de lucht, we hadden er zin in!
De acteurs aan het woord
Ter voorbereiding raadde het Theater Rotterdam de bezoekers aan een podcast te luisteren. Hierin worden de regisseur/acteur Jakop Ahlbom en de twee spelers Silke Hundertmark en Reinier Schimmel geïnterviewd over de voorstelling. In de podcast omschrijven de drie de voorstelling als “niet spectaculair maar poëtisch”. Daarnaast benoemen ze het decor die als vierde speler “de timing van de voorstelling dicteerde.” Op de vraag of de acteurs nog nieuwe dingen hadden geleerd voor Unseen antwoordt Schimmel “ik leerde om minder te doen, stilstaan zegt ook iets.”
Fotograaf: Bart Grietens
Bovenstaande omschrijvingen illustreren de sfeer van de voorstelling passend. Maar wat er niet werd genoemd in de podcast is dat er niet wordt gepraat in de voorstelling. Mijn eerste reactie toen ik het merkte? Oei, zo’n stil stuk is alleen voor de diepgewortelde theaterkenner, dit wordt geen makkelijke kijk. Ondanks die eerste indruk, ben ik zeer gecharmeerd geraakt van het stuk dat toegankelijker bleek dan ik eerder dacht.
Vol verrassingen
Het eerste kwartier van de voorstelling konden we als publiek op ons gemak kennismaken met de twee spelers (Silke Hundertmark en Reinier Schimmel) die elkaar met pesterijen bestoken. Zo legde Hundertmark punaises op de stoel van Schimmel, waarop hij diezelfde punaises in haar thee gooide. Irritatie, pijn en verdriet werden telkens opgevolgd door een nieuwe pesterij, tot Schimmel zijn jas aantrok en de scène verliet. Tegelijkertijd mochten we in dat eerste kwartier kennismaken met het decor dat de leefomgeving van de acteurs voorstelde. Via het draaiende decor kregen we afwisselend inkijk in de keuken, slaapkamer en woonkamer van het stel. De acteurs werkten op indrukwekkende wijze samen met het decor vol met visuele en technische effecten.
Fotograaf: Bart Grietens
Naast het decor, had het stuk meer verrassingen: allereerst de zang, het enige moment dat er werd gesproken. Wat verrassend begeleid werd op de piano door de acteurs zelf. Ten tweede verraste de derde persoon (Jacob Ahlbom) die door het raam letterlijk en figuurlijk kwam inbreken in het leven van het stel. Ten derde expressieve dans die verraste met indrukwekkend verhalend vermogen. En tot slot de humor. Rondkijkend in de zaal, zag en hoorde ik veel gelach.
De stilte van de voorstelling deed mij beseffen dat er geen woorden nodig zijn om een verhaal woord voor woord te volgen. Aan het einde kreeg de voorstelling een heel oprechte staande ovatie. Concluderend, is Unseen een prachtig stukje theater voor de geoefende kijker maar ook toegankelijk voor het grote publiek.
