Alles vliegt in Flying Daggers

Het zijn niet alleen dolken die vliegen in House of Flying Daggers. Bijna alles vliegt: pijlen, bamboestokken, stenen, zwaarden en zelfs mensen. In het Chinees heet de film Shi mian mai fu, wat iets als ‘hinderlaag van tien kanten’ betekent. De Chinese titel doet daarmee meer recht aan de inhoud van de film, waarin de karakters in elkaars vallen verstrikt raken – op het gebied van oorlog, liefde, en vertrouwen.

Het verhaal lijkt simpel: in de Chinese middeleeuwen strijdt een rebellenbeweging, die zich ‘het huis van de vliegende dolken’ noemt, tegen de plaatselijke heerser. Eén van de rebellen, de beeldschone en blinde spionne Mei (een prachtrol van Ziyi Zhang, bekend van Crouching Tiger, Hidden Dragon en Hero), wordt ontdekt en gevangen genomen. Vervolgens laten de twee militairen Jin en Leo haar opzettelijk ontsnappen. Jin doet zich voor als haar handlanger, terwijl Leo het vluchtende stel op afstand volgt. Zo hoopt het tweetal de schuilplaats van de Vliegende Dolken te ontdekken.

Wuivend graan

Tussen Mei, Leo en Jin ontstaat een driehoeksverhouding waarin liefde, wraak en bedrog de hoofdrol spelen. Net als in Hero is niets zoals het lijkt te zijn: Zhang komt met een aantal wendingen in het verhaal die je versteld doen staan. Dat is ook wel nodig, want de film bevat soms een overdaad aan esthetische elementen die de vaart uit het verhaal haalt. Het beeld speelt altijd een belangrijke rol bij Zhang. Flying Daggers lijkt op een sprookje: de vluchtende Mei en Jin trekken door diepgroene, schemerige wouden en door heuvels met wuivend graan in diepgele tinten. De regisseur heeft werkelijk ieder beeldje goed overwogen, en dat geeft de film, zeker in combinatie met de muziek, een poëtische schoonheid.

Niet alles is echter perfect in Flying Daggers. Zoals gezegd is het camerawerk magnifiek, maar staan de beelden het verhaal soms in de weg. En hoofdrolspeler Leo, gespeeld door Hong Kong-filmster Andy Lau, weet maar niet te overtuigen. Lau – een goed acteur – lijkt zich maar niet goed in te kunnen leven in de nauwe rol van stugge militair die hem gegeven is. Pas aan het einde van de film ontdooit hij. Maar het is ook dat stuk dat je in verwarring achterlaat. De spanning tussen het drietal komt tot een ingewikkelde climax. Hier verstapt Zhang zich: zijn verhaal krijgt een te onverwachte en over-dramatische wending.

Vergeet de kritiek: filmfans mogen deze Chinese vertelling niet missen. House of Flying Daggers is minder toegankelijk dan Hero was, en zal ook niet zoveel bezoekers trekken. Maar de film bevestigt de status van Yimou Zhang als groot regisseur – en van Ziyi Zhang als groot actrice.