Bruce Almighty

Laten we eerlijk zijn: we willen dat Jim Carrey zich als een complete idioot gedraagt. Hoe meer gekke bekken, hoe beter. Die standaard vijf zoete Amerikaanse minuten aan het einde van zo’n film neem je dan op de koop toe. Zo’n imago is natuurlijk lastig af te schudden. Bruce Nolan (Jim Carrey) heeft in de film hetzelfde probleem. Hij is een televisiejournalist die wordt ingezet omdat hij grappige items weet te maken over het bakken van reuzekoekjes en andere feelgood-items. Hij droomt van het serieuzere werk, maar wordt telkens gepasseerd.

Carrey-aans

Jim Carrey speelt in Bruce Almighty dus helemaal geen typetje. Goed, helemaal normaal is Nolan niet, maar de complete gekte van Lloyd Christmas (Dumb and Dumber) of Ace Ventura haalt hij niet. Na twintig minuten begint de zoetsappige muziek bovendien op de zenuwen te werken. Wanneer krijgt Carrey die goddelijke gaven dan? Pas na een waanzinnige woede-uitbarsting waarin hij God vervloekt, grijpt Hij (in de gedaante van Morgan Freeman) in. Het had niet langer moeten duren, voor Nolan én de kijker niet: als hij – half dansend op The Power van Snap – voor het eerst kennis maakt met zijn nieuwe krachten, komen Nolans leven en de film Carrey-aans op gang. Tijdelijk.

De vaart verdwijnt namelijk regelmatig uit de film. Doordat gesprekken tussen Carrey en God herhaaldelijk terugkomen, beperken de zoetige lesjes zich niet tot de laatste vijf minuten voor de aftiteling. Daarbij lijkt het alsof de makers, in tegenstelling tot die van de satire Dogma, zoveel respect hebben voor de Almachtige dat ze niet voluit durven gaan. Op een handjevol echt grappige momenten na, lijkt het erop alsof het team achter de film het na één brainstormsessie wel goed vond. De interessantste grappen zijn voor de oplettende kijker. Zo heet Nolans mailprogramma voor inkomende gebeden Yahweh! en verwijst God met een ‘Alllllrighty then!’ naar Ace Ventura.

Hilarisch

Het zal de Carrey-liefhebbers weinig doen. Voor hen is het een must-see, al is het maar omdat Carrey – sinds lange tijd – af en toe weer ongeremd idioot mag doen. Erg sterk is het moment dat hij zijn collega Evan Baxter (Steve Carell) live tijdens een nieuwsuitzending gekke bekken laat trekken. Tegelijkertijd zie je dan Carreys grote talent: onder zijn invloed kan zelfs de man met het meest serieuze standaardgezicht hilarisch zijn. Jammer alleen dat hij niet lang heeft nagedacht over zijn eigen tekst. Zo vraagt hij zijn chef grappend: “You want me to lower and debase myself for the amusement of total strangers?” Inderdaad, maar dan wel de hele film lang.