Moderne actiethriller in oud jasje

Dankzij een bijzondere cast en een idee voor een Hitchcock-achtige film komt regisseur Steven Soderbergh met een wat andere thriller dan we gewend zijn. Het jaren vijftig sfeertje van Haywire is aardig, maar staat toch haaks op het modernere verhaal.

Steven Soderbergh dook voor zijn eigen plezier eens in de intelligence thrillers. Als fan van de vroege James Bond-films zoekt hij in de film meer naar het mens achter het karakter dan naar alleen maar actie. Je ziet de overduidelijke invloed van Hitchcock in de manier waarop Soderbergh de film benaderd. De regisseur noemt als belangrijkste kwaliteit van Hitchcock-films de schuld die in de karakters zit.

Private huurlinge
Zelf laat hij dat zien in de wijze waarop zijn hoofdkarakter Mallory Kane als huurlinge het onderwerp is van een complot. De decors, lang uitgetrokken vechtscènes en een plot dat de tijd neemt om zich te ontwikkelen zijn allemaal reflecties van een vervlogen tijd in de film. Dit alles zit echter wel in een verhaal dat zich in het heden afspeelt.

Mallory Kane, gespeeld door Gina Carano, is een special agent van een privaat militair bedrijf dat de Amerikaanse overheid als klant heeft. Haar baas Kenneth (Ewan McGregor) stuurt haar op speciaal verzoek naar een klus in Barcelona met Aaron (Channing Tatum). Op deze missie wordt door het team een Chinese activist gered. Maar de volgende opdracht in Dublin blijkt een valsstrik te zijn waar de hoofdrolspelers van de Barcelonaklus een hele andere agenda hebben dan Mallory dacht.

Niet erg overtuigend
De aparte casting met Ewan McGregor als ras-Amerikaan en Michael Fassbender als Britse gentleman maakt de film verfrissend. Zelfs Channing Tatum lijkt onder Soderberghs regie eindelijk eens te kunnen acteren. Tussen al die mannen speelt Gina Carrano, MMA kampioene, als nieuwkomer een niet heel overtuigende rat in de val, maar komt er toch mee weg.

Het is vooral het tempo van de film dat de film naar beneden trekt. Het is wel aardig als pastische-gimmick maar toch past het niet echt bij de tijdgeest. Haywire gaat daarom toch een beetje zeuren, ook al is het een verademing om weer eens tijd te hebben om het verhaal te zien ontwikkelen. De rustige edit op jazzmuziek drukt de bedoelde sfeer heel nadrukkelijk op de kijker. Soderbergh heeft met Haywire zichzelf in een stijl kunnen uitleven maar dat levert niet het grootste kijkgenot op.