Shell

Het is het debuut van de Schotse regisseur. In 2007 schreef en regisseerde hij al een korte film met dezelfde titel en won daarmee het London Short Film Festival. De speelfilm Shell is een adaptatie van deze korte film. Graham is met de speelfilm genomineerd voor een BAFTA-award in de categorie outstanding debut. De prijs wordt op 10 februari 2014 in Groot-Brittannië uitgereikt.

Het verhaal speelt zich af in een verlaten streek in de Schotse Hooglanden alwaar de zeventienjarige Shell (Chloe Pirrie) en haar vader Pete (Joseph Mawle) zowel samenwonen als gezamenlijk in een tankstation werken. Hun geïsoleerde bestaan is van grote invloed op de emotionele verhouding tussen de introverte vader en zijn opgroeiende dochter.

Intense connectie

In een omgeving waar Pete en zijn dochter weliswaar op elkaar zijn aangewezen, zijn ze toch ver van elkaar verwijderd. De relatie tussen vader en dochter kenmerkt zich hoofdzakelijk door non-verbale communicatie. Woorden zijn zeldzaam in Shell. Subtiele aanrakingen, ingetogen expressie en onderdrukte verlangens tonen hun liefdevolle, maar tegelijkertijd ongemakkelijke samenzijn waar met name Pete onder lijdt. Ondanks de aandacht van enkele andere mannen heeft Shell uitsluitend oog voor haar vader. Typerend zijn de scènes waarin Pete een epileptische aanval krijgt. Terwijl Shell haar vader tijdens de aanval innig vasthoudt, blijft Pete naderhand hangen in afstandelijkheid. Door het accent op hun relatie is de individuele karakterontwikkeling weliswaar minimaal, maar vanwege de intense connectie tussen vader en dochter bevat de film veel emotionele diepgang.

Krachtige stilte

De cinematografie weerspiegelt op schitterende wijze de inhoud van het verhaal. In alles houdt Graham vast aan een minimalistische weergave. De scènes zijn lang en tonen ongestoord de weidsheid van het landschap of de details van de veelal non-verbale handelingen van de personages. Actie is er vrijwel niet, stilte des te meer. In Shell uit deze kalmte zich vooral via de shots van de overweldigende natuur en door de houding van zowel Shel als Pete gedurende hun laatste winter op deze plek. Stilte is er ook in de totale afwezigheid van een soundtrack. Af en toe lijkt de film door de beperkte hoeveelheid dialogen incompleet, maar juist daardoor doet deze een groot beroep op het gevoel. De traagheid en stilte accentueren de onmogelijke verhouding tussen vader en dochter waar de emotie het wint van het verstand.

De ogenschijnlijk onopvallende film van debuterend regisseur Graham zou tussen het enorme aanbod van kaskrakers en gevestigde namen eenvoudig aan ons voorbij kunnen gaan, ware het niet dat Shell in deze tijd van ‘snel sneller snelst’ een verademing is. De film is niet gemakkelijk, maar met enige volharding is de beloning een moment van stille schoonheid en pure emoties, totdat ons leven weer verder raast.