Stories We Tell

‘Are you nervous?’, vraagt Sarah aan haar broer voordat het interview begint. ‘A little’, aldus broer Mark. ‘Yeah, it’ll get worse‘ weet Sarah uit ervaring. Sarah maakt een documentaire over haar eigen gezin waarin haar overleden moeder een speciaal plekje krijgt en neemt daarbij geen halve maatregelen. Haar vader wordt een geluidsstudio ingeloodst om zijn verhaal te vertellen. Haar vier broers en zussen worden thuis geïnterviewd, waarbij hun woonkamers worden omgebouwd tot studio’s. Wanneer alles in stelling is gebracht, kunnen de opnames beginnen.

Zus Joanna verwoordt de twijfel die Sarah ongetwijfeld ook had voor de opnames: ‘Who cares about our stupid family?’ Een legitieme vraag, zij het niet dat de familie Polley een hele interessante familie is, met acteurs, regisseurs en zelfs een casting agent. Ze hebben alle mogelijkheden, behalve misschien de financiële, om een film te maken wanneer ze dat willen. En dan besluit Sarah, het nakomertje, om die mogelijkheid aan te grijpen om haar eigen gezin door te lichten en te documenteren. Niemand zit daar echt op te wachten, maar ze gunnen de vastberaden Sarah haar pleziertje, al dan niet met frisse tegenzin.

Bijna geaborteerd

Sarah Polley is een slimme filmmaker. Met humor en een goed gevoel voor drama neemt ze in Stories We Tell haar eigen levensverhaal onder de loep. Wat middels interviews met gezinsleden begint als een zoektocht naar haar overleden moeder, eindigt als een fascinerend verhaal over een bijzondere familie. Zo komt Sarah erachter dat ze bijna was geaborteerd, maar dat haar moeder zich op de weg naar de abortuskliniek bedacht. Vader Michael merkt droogjes op dat zonder deze twijfel de docu er waarschijnlijk niet was gekomen.

Omdat Sarah niet schroomt door te vragen en soms haar familie meedogenloos interviewt, krijgt de documentaire een heel realistisch en open karakter. Ook het gebruik van oude beelden draagt bij aan de sfeer. En zijn die beelden niet voorradig, dan worden er ‘nieuwe’ oude beelden gemaakt met acteurs en een antieke camera. Naast de directe familie krijgen kennissen, hoe vluchtig soms ook, de gelegenheid hun zegje te doen over moeder Diane. Met liefde en humor wordt er over haar gesproken. Blijf overigens even zitten tijdens de aftiteling voor een van de betere citaten uit de film.

Stories We Tell is meer dan een documentaire over een al dan niet bijzondere familie. Sarah Polley laat mooi zien hoe verschillende personen er verschillende waarheden op na houden. Nu is dat gegeven op zich niet nieuw, maar de manier waarop binnen één gezin zoveel verschillende versies van een verhaal circuleren is toch wel indrukwekkend. Dat al die versies door elkaar heen worden verteld en zo met elkaar verweven raken, is niet verwarrend, maar draagt juist bij aan de beleving. En het vertelde verhaal is een sterk verhaal. Het is interessant, het is onverwacht, het is verbazingwekkend en het wordt eloquent verwoord. Het filmen van een gezin dat opgegroeid is in de filmwereld heeft zo zijn voordelen.