Spider-man 3

De drie waar Spider-Man het tegen op moet nemen, zijn ook niet de minsten. De voormalige beste vriend van Peter Parker, Harry Osborn (James Franco) is zijn vader (The Green Goblin uit film 1) achterna gegaan – zoals aan het einde van deel 2 eigenlijk wel duidelijk werd. Ook Sandman (Thomas Haden Church) maakt zijn opwachting. Maar het is vooral de zwarte symbioot Venom (Topher Grace) waar de meeste fans op hebben gewacht – het is de grootste antagonist uit het Spider-Man universum. Raimi heeft altijd gezegd niets met Venom te hebben, maar hij kon er eigenlijk niet omheen in deze trilogie-afsluiter.

Slechteriken

Hoewel het hoog tijd werd om Spider-Man wat meer te doen te geven, is het ook meteen het grootste gebrek van de film. Alle slechteriken krijgen van Raimi de tijd om zich te ontwikkelen, niet alleen als eendimensionale schurk, maar ook als volwaardig karakter. Daar gaat domweg teveel tijd in zitten. Natuurlijk moet wel duidelijk worden waar de nieuwe tegenstanders vandaan komen, maar door ze alledrie een grote dosis eigen plot te geven, wordt teveel tijd weggesnoept van waar het eigenlijk om draait: Spider-Man zelf. Het komt daardoor gewoon te geforceerd over, en hoewel het ze misschien wat menselijker maakt, had het flink ingekort kunnen worden. Dan had Raimi misschien toch beter voor een schurk minder kunnen kiezen, hoe geweldig ze alledrie ook mogen zijn om naar te kijken, want dat blijft een feit. Schurken maken het superheldenuniversum, en deze drie zijn zeer zeker beter dan de eerste twee schurken – en die waren al leuk.

Omdat Raimi er zo zijn tijd voor neemt, komt de film maar traag op gang. Daartussenin zit ook nog eens de steeds vervelender wordende romance tussen Peter en Mary Jane Watson (Kirsten Dunst) die helemaal veel tijd in beslag neemt. Zo komt een – ook al geforceerde – driehoeksrelatie met Gwen Stacy (Bryce Dallas Howard in een ondankbare rol), door de vele verhaallijnen die er al zijn, niet uit de verf. Raimi lijkt niet te weten waar hij de focus wil leggen – de relatie van Peter en M.J, de tragiek van Sandman, de verstoorde vriendschap tussen Peter en Harry of het zwarte pak dat Venom heet. Apart is dat alles een gegarandeerd goede verhaallijn, bij elkaar gestopt is het echt teveel van het goede. Zo is het doodzonde dat Venom pas ongeveer halverwege de film zijn intrede doet – een superschurk als deze onwaardig.

Gouden randje

Maar natuurlijk zitten er ook heel veel goede dingen in Spider-Man 3. De acteurs doen hun werk prima. Tobey Maguire zit gelukkig nog beter dan tevoren in zijn spinnenpakje en weet de film nog steeds met verve te dragen. De scènes waarin hij een – door zijn nieuwe pak – getransformeerde Peter Parker speelt, zijn hilarisch. Thomas Haden Church en Topher Grace geven hun personages de nodige flair mee en James Franco acteert met de film beter. De bijrollen geven de film een extra gouden randje. J.K. Simmons wordt met de film grappiger als Daily Bugle baas J. Jonah Jameson, en Bruce Campbell (vaste gast in Raimi films) zet een hilarische restauranthouder neer. Ook de CGI-effecten zijn weer tot in de details uitgewerkt, en de actiescènes zijn zoals ze moeten zijn: gaaf, hevig en super.

Slecht is Spider-Man 3 dan ook absoluut niet, maar een waardige afsluiter voor de trilogie is het gewoon niet te noemen. Met veel geluk zit een vierde deel er ergens in de toekomst nog wel in, maar Maguire heeft al gezegd liever niet nogmaals het spinnenpak aan te trekken, en Raimi wil niet filmen zonder zijn ster. Voorlopig dus een laatste Spider-Man. Een zekere grote hit en absoluut een lust voor het oog, maar niet echt voor het hart. Dag Spidey.