Meesterlijke spanning is ver te zoeken

Kevin Spacey heeft ooit eens gezegd dat hij nooit informatie over zijn persoonlijke leven prijs geeft, zodat hij zijn personages makkelijker kan overbrengen. Een mooie gedachte maar daardoor ben je als onderwerp van een film wellicht niet zo geschikt, zo bewijst Hitchcock.

Hitchcock benadert de regisseur op zestigjarige leeftijd. Een jaar daarvoor leverde Hitchcock het succesvolle North by Northwest af, maar in de tussentijd krijgt hij wat kritische vragen van journalisten en vervalt in een kleine existentiële crisis. Hij wil terug naar zijn roots en niet voortborduren op eerder succes. Het roer moet om en Hitch (‘you can hold the cock‘) beklaagt zich bij zijn betere wederhelft Alma Reville (Helen Mirren). Hij heeft echter ondertussen ook niets nieuws op het oog, totdat het boek Psycho zijn aandacht trekt. Hitchcock draait om de totstandkoming van Psycho en de intense relatie tussen Alfred en Alma die essentieel blijkt voor een succesvolle Hitchcockfilm.

Cicero

Anthony Hopkins speelt een opgezette komiek, een arrogante kwal, een welbespraakt genie en een onuitstaanbare regisseur. Alles in een dus, in een vrij corpulente vertolking van de ‘master of suspense‘. De statige hoofdpersoon, zijn eigenzinnige en (zo blijkt uit de film) onmisbare vrouw of zijn twee terriërs, het is allemaal best aardig. Maar Anthony Hopkins lijkt zich toch schuldig te maken aan een potje ‘overacting‘, waardoor het personage Hitchcock af en toe lijkt te vervallen tot een karikatuur. De dikke make-uplaag om Hopkins op Hitchcock te laten lijken komt het acteerwerk ook niet ten goede.

Hopkins staat voornamelijk te oreren, als een oude Romeinse keizer die zijn onderdanen na een gewonnen veldslag toespreekt. Het niet onterecht opgehemelde genie laat geen mogelijkheid onbenut om zijn mening te uiten en zijn omgeving van zijn wijsheid mee te laten genieten. Met de enorme buik vooruit en kin omhoog, kijkt Hitchcock met arendsogen boven de massa uit en formuleert zinnen die Cicero zonder tweede overweging zou neerkalken. Slechts toga en lauwerkrans ontbreken.

Modern

Wat Hitchcock als film wil bereiken is onduidelijk. Het intro is redelijk komisch, de rest van de film bestaat uit drama zonder spanning. De gulden middenweg wordt nooit gevonden. De ontwikkeling van Psycho wordt niet echt uitgewerkt en Hitchcock kent dan ook aardig wat losse eindjes en misschien een karakter of twee teveel. Personen als de afgedankte actrice Vera (Jessica Biel) of Whit (Danny Huston) – hij probeert Alma te versieren – voegen eigenlijk niks toe. De gesprekken tussen Alma en Alfred zijn het sterkste punt van de film, maar op andere vlakken is Hitchcock nauwelijks interessant.

De film speelt zich af in de jaren zestig, maar oogt desondanks erg modern. Zelden waan je je terug in de tijd en de auto’s, kleding en interieuren veranderen daar weinig aan. Daarnaast wordt er niet of zelden gebruik gemaakt van oude beelden of ander authentiek materiaal. Regisseur Gervasi kreeg namelijk geen toestemming om de originele beelden van Psycho te gebruiken. Qua regie is Hitchcock behoorlijk standaard, want geen enkel shot springt eruit. Dit had de meester zelf echt wel beter gedaan.

The Story of Anvil

Er is een vrij onbekende documentaire uit 2008 genaamd Anvil: The Story of Anvil. De doorbraak van Anvil, pioniers in de metal en zelfs een inspiratiebron voor later grootse bands als Metallica en Slayer, komt maar niet. Twaalf CD’s en dertig jaar later zijn ze nog geen stap opgeschoten. Tijdens een mislukte Europese tour besluit regisseur Sacha Gervasi de band te volgen. Gervasi weet een prachtige, intense en grappige docu te maken over totaal onbekende, langharige, getatoeëerde metal-Canadezen. Met een film over een universeel bekende regisseur weet hij echter nauwelijks te boeien.