Toekomstige cultklassieker

Machete begon als een van de neptrailers in het Grindhouse-project van Rodriguez en Quentin Tarantino uit 2007. Rodriguez zag in de populaire trailer potentie en bouwde het verhaal uit tot een speelfilm van volle lengte. Het is niet verbazingwekkend dat het verhaal niet veel om het lijf heeft. Machete (Danny Trejo) is een Mexicaanse federale gespecialiseerd in, je raad het al, vechten met hele grote messen. Nadat zijn vrouw en dochter vermoord zijn door een machtige drugsbaron probeert hij als dagarbeider rond te komen in de straten van Texas. Daar wordt hij door een man (Jeff Fahey) in een dure zwarte auto benaderd voor een klus. Geen dakbedekking of rioleringswerkzaamheden, maar wel $150.000 om een aanslag te plegen op een lokale senator, die van mening is dat alle Mexicanen het land uit moeten. Maar Machete wordt erin geluisd en hij begint een wraaklustige vendetta tegen iedereen die hem in de weg staat.

Grote korrel zout
Inhoudelijk heeft Machete weinig om het lijf en net als veel van Rogriguez’ andere films draait het hier duidelijk om de lol. De regisseur heeft zich omringd met zijn vaste sterrencast en voegde een aantal ‘oude rotten’ (Robert De Niro, Don Johnson en Steven Seagal) toe, die er duidelijk evenveel plezier in hebben als Rodriguez zelf. Het is dan ook belangrijk om Machete met een grote korrel zout te nemen. Zeg maar gerust een zoutrots. Vrouwonvriendelijk, stereotyperend, overmatig gewelddadig, Rodriguez zit werkelijk nergens mee. Maar door het geheel van een zwaar ironisch cultsausje te voorzien tovert hij Machete om in een belachelijke maar ook ontzettend vermakelijke film.

En het is dat cultsausje waarin Rodriguez zich de afgelopen jaren heeft gespecialiseerd. De pulperige jaren zeventig stijl past precies in zijn straatje. Dat toonde hij al aan met Planet Terror, maar bij Machete heeft de regisseur de parodiefactor op alle fronten nog een stuk opgeschroefd. Het absurdisme ligt constant op de grens tussen extreem slechte smaak en briljante persiflage. De regisseur is hierin moeilijk te peilen. Dat geldt ook voor het verhaal zelf. De politieke satire en onderliggende woede over het beleid jegens Mexicaanse immigranten is duidelijk, maar niet sterk uitgewerkt. Is het een bewuste keuze van Rodriguez om van de ‘strijd der Mexicanen’ een belachelijke spotprent te maken als spiegel voor de politiek, of heeft de regisseur werkelijk een serieuze kwestie gebruikt als excuus voor geinige actiescènes?

Als films zoals Desperado, From Dusk till Dawn en Planet Terror je niet kunnen bekoren, is het beter om Machete over te slaan. De film is totaal gespeend van elke geloofwaardigheid en bestaat uit niets anders dan blote tieten en rondvliegende ledematen, afgewisseld met flauwe oneliners. Niet veel anders dan zijn voorgaande werk dus. Wanneer je huivert bij het idee van mensen die met tuingereedschap bewerkt worden of een vrouw die een mobiele telefoon uit haar intieme zone trekt, is dit niet de film voor jou.

Cultklassieker
Machete wordt door sommigen nu al bestempeld als een cultklassieker. Het beeld dat deze term oproept is een kleinschalige release in smerige, achteraf gelegen filmtheaters waar een enkele bezoeker op afkomt, waarna de film een obscure dvd-hit wordt. De grootschalige bioscooprelease werkt dit beeld echter al tegen. De bezoekerscijfers zullen het uitwijzen.