Le premier jour du reste de ta vie

Wat lijkt op een bonte verzameling onsamenhangende gebeurtenissen weet Rémi Bezançon boeiend samen te smelten tot een kaleidoscopisch portret van een liefdevol gezin dat ‘malgré toute‘, door dik en dun, met elkaar verbonden is. De Duvals zijn misschien doorsnee, maar elk lid van de familie heeft zo zijn eigen ambities, twijfels, verlangens en vooral hang naar vrijheid. Voor Marie-Jeanne (Zabou Breitman) glijdt de tijd steeds sneller voorbij en haar midlife-crisis vormt de aanleiding om opnieuw te gaan studeren. Robert (Jacques Gamblin), een Parijse taxichauffeur, ziet dit met lede ogen aan. Hij is een gekweld vader die, getergd door zijn eigen autoritaire opvoeding, alle losse eindjes bij elkaar houdt. Voor zijn gepiercete, rebelse tienerdochter Fleur (Déborah François) en romantische luchtgitaarspelende zoon Raphaël (Marc-André Grondin) duurt het een vermakelijke eeuwigheid voordat ze hun draai hebben gevonden.

Zelfreflectie

Bezançon weet wat genieten is; of je als kijker nu het gezin als voorland of achterland meeneemt, het maakt hem niet uit. De ingenieuze montage, waarin tijdsovergangen nauwelijks te herkennen zijn, de aanstekelijke herkenning, de humor en uitstekende muziek, het werkt allemaal in op de gevoelens van de kijker. Bezançon doet dit met verbazend subtiele humor, waarin het realisme toch de bovenhand voert. Bij hem dus geen onderdompeling in een opgeblazen familiekroniek of verhaal vol overdreven gezinsromantiek. Le premier jour du reste de ta vie haalt het niveau van een kroniek als La meglio gioventù dan ook met gemak. Zonder overtrokken karakters of gebeurtenissen maakt Bezançon van de doorsnee familie niet iets ongemakkelijks maar juist het tegenovergestelde: hij kijkt er dwars doorheen en dwingt de kijker tot zelfreflectie en een zoektocht naar diens eigen anekdotes.

Het smaakt naar meer

De Franse film is tegenwoordig een van de weinige die nog wat tegenwicht biedt aan de wereldwijd overheersende Amerikaanse filmindustrie, en de Fransen zijn nog altijd waakzaam tegenover deze dominantie. Er zijn zelfs regelmatig Franse hits die het in het niet-Franse taalgebied halen, en een groot publiek bereiken en bestrijken. Na het bescheiden succes vorig jaar van La graine et le mulet en de recente Gouden Palm voor Entre les murs, is Le premier jour de reste de ta vie een nieuwe tip voor dat grote publiek. Ook in eigen land wordt de film gewaardeerd. 9 nominaties voor de Césars, die binnenkort in Parijs zullen worden uitgereikt, getuigen daarvan. Is de Franse film misschien bezig met een glorieuze revival? Moeilijk te zeggen, maar wat vaker de filmladder bekijken op de nieuwe Franse releases kan in elk geval nooit kwaad. En Bezançon (pas 37) is een naam om te volgen.