Wat een mens dierbaar is
Al meteen in de eerste scène zal menig kijker met een brok in de keel zitten om daarna de ogen niet meer van het het witte doek los te laten. Regisseur Rémi Bezançon schetst het leven van het gezin van Marie-Jeanne en Robert Duval en hun drie kinderen: Albert, Raphaël en Fleur. Het emotionele vertrek uit het ouderlijk huis van de oudste zoon Albert in 1988 vormt het startschot van dit familie-epos, waarin verspreid over een periode van 12 jaar telkens de markantste en meest ingrijpende dag uit het leven van elk van hen wordt belicht.
Zelfreflectie
Bezançon weet wat genieten is; of je als kijker nu het gezin als voorland of achterland meeneemt, het maakt hem niet uit. De ingenieuze montage, waarin tijdsovergangen nauwelijks te herkennen zijn, de aanstekelijke herkenning, de humor en uitstekende muziek, het werkt allemaal in op de gevoelens van de kijker. Bezançon doet dit met verbazend subtiele humor, waarin het realisme toch de bovenhand voert. Bij hem dus geen onderdompeling in een opgeblazen familiekroniek of verhaal vol overdreven gezinsromantiek. Le premier jour du reste de ta vie haalt het niveau van een kroniek als La meglio gioventù dan ook met gemak. Zonder overtrokken karakters of gebeurtenissen maakt Bezançon van de doorsnee familie niet iets ongemakkelijks maar juist het tegenovergestelde: hij kijkt er dwars doorheen en dwingt de kijker tot zelfreflectie en een zoektocht naar diens eigen anekdotes.