Puberdrama laat onverschillig

De Italiaanse cinema leek met

Il papà di Giovanna is inmiddels de 36^e film van Avati, maar desondanks de eerste die in de Nederlandse bioscopen verschijnt. In het Bologna van 1938 maken we kennis met het gezin Casali. Vader Michele (Silvio Orlando) doceert aan de lokale universiteit en probeert daar studenten aan te moedigen zijn dochter, de ietwat wereldvreemde Giovanna (Alba Rohrwacher), uit te vragen om haar wat meer onder de mensen te brengen. Een student gaat, in ruil voor een goed cijfer, akkoord met dit aanbod, zonder de gevolgen te kunnen overzien. Giovanna raakt hartstochtelijk verliefd op hem. Ze weigert te geloven dat de liefde niet wederzijds is en begaat een gruwelijke daad, die het leven van haar en haar ouders voor altijd zal tekenen.

Netjes binnen de lijnen

Het voornaamste probleem van Il papà di Giovanna is dat de film onverschillig laat. Ontegenzeggelijk degelijk gemaakt, kleurt de film netjes binnen de lijnen, waardoor er vrijwel niets interessants te zien is. Daar komt nog bij dat het verhaal niet door de ogen van het interessantste personage, de verstandelijk beperkte Giovanna wordt verteld, maar door de ogen van haar liefhebbende vader, een moreel vlak en saai personage. Ook het subplotje, waarin Michele moet toezien dat zijn vrouw (Francesca Neri) steeds verder van hem afdrijft in de armen van de buurman, wekt weinig emotie op. Het feit dat het verhaal zich grotendeels in de oorlog afspeelt, is onnodig voor de plot en geeft de film pretenties mee die hij niet kan waarmaken.

Wel goed zijn de acteurs in de film, met name Orlando als Michele. Orlando, die met zijn rol bekroond werd als beste acteur op het filmfestival van Venetië en daarbij onder andere Mickey Rourke achter zich liet, maakt het beste van een oninteressant personage, dat zo van goedheid is vervuld dat er te weinig ruimte is voor grijstinten. Ook de jonge Rohrwacher als Giovanna maakt indruk. Ze geeft Giovanna de nodige onzekerheid mee die past bij een meisje dat zich niet kan wapenen tegen de wereld en een wanhopige uitweg zoekt. Het is helaas niet genoeg om de toeschouwer twee uur geboeid te houden. Daarvoor zijn dit soort verhalen al veel vaker en beter verteld.