Gevaarlijke gek of kwetsbare jongen?

Na het relatief opgewekte Dennis P. keert Kuijpers terug naar de dreigende sfeer van zijn vorige films. Johan ontsnapt uit een tbs-kliniek en ontvoert tijdens zijn vlucht de dertienjarige Tessa. Johan is overtuigd van zijn eigen onschuld. Hij wil zijn moeder, die in België woont, zo ver krijgen dat ze voor hem getuigt. Tijdens de daaropvolgende reis vragen zowel Tessa als de kijker zich voortdurend af of Johan nu wel of niet een gevaarlijke gek is.

Achter je!

Voorafgaand aan de persvoorstelling kregen alle journalisten het verzoek van de filmmaatschappij om vooral het einde niet te verklappen in hun recensie. Een begrijpelijke vraag, maar wel een lastige, aangezien er juist aan dat einde wel wat schort. Dat is jammer, want voor de rest is TBS een vaardig gemaakte en vooral spannende roadmovie. Het scenario dwingt de kijker op subtiele wijze om zijn mening regelmatig te herzien. Je weet vaak net iets meer dan Tessa, zodat je op sommige momenten wel naar het doek wil schreeuwen: “Vlucht! Ren weg nu het nog kan!”, terwijl je even later toch weer twijfelt of er überhaupt wel een greintje kwaad in Johan steekt. Geen geringe opgave voor een scriptschrijver.

Zo weten Pieter Kuijpers en Paul Jan Nelissen, die samen verantwoordelijk zijn voor het scenario, ook geloofwaardig te maken dat Tessa Johan al snel vertrouwt en hem op den duur zelfs te hulp schiet. Zonder dat er ooit te veel duidelijkheid wordt gegeven over haar thuissituatie, blijkt dat het meisje haar redenen heeft om de reis soms als een interessant avontuur op te vatten.

Weerkaatsend licht

Dat je daar als kijker in mee gaat, komt ook door het indrukwekkende acteerwerk van Lisa Smit, die fantastische onzekere puberblikken kan werpen zonder ooit te overdrijven. Het is evenmin verwonderlijk dat cabaretier Theo Maassen is gecast voor de rol van ontsnapte tbs-er. De ongeschoren boevenkop in combinatie met de onschuldige hondenogen maken hem uitermate geschikt voor het kwetsbare en tegelijkertijd angstaanjagende personage. Door zijn bekende zangerige intonatie ben je echter geneigd om aan het einde van een zin een grap te verwachten. Hij speelt zeker niet slecht, maar het kost hem op het oog meer moeite dan Smit om zijn personage geloofwaardig neer te zetten.

Mooi is de manier waarop het lichtthema in de film terugkomt. Licht dat weerkaatst in water, licht van politieauto’s dat op de personages schijnt… De cinematografie van Bert Pot doet niet onder voor de betere Hollywoodfilm. De bloedstollende actiefilm die Pieter Kuijpers voor ogen had is TBS echter niet geworden, daarvoor kabbelt de film wat te veel voort. Maar dat de spanning desondanks niet verloren gaat, is evengoed een indrukwekkende verdienste.