A Sound of Thunder

Het is 2055 en tijdreizen is mogelijk. Zakenman Charles Hatton (Ben Kingsley) ziet er wel wat in en richt Time Safari op. Dat bedrijf maakt het voor veel geld mogelijk naar de prehistorie af te reizen en ook nog eens eigenhandig een dino om te leggen. Geleerde Travis Ryer (Edward Burns) leidt deze expedities en is ervan overtuigd dat niets fout kan gaan, mits iedereen zich aan drie regels houdt: laat niets achter, neem niets mee en verander niets. Ondanks de waarschuwingen van Dr. Sonia Rand (Catherine McCormack) gaan de tijdreizen door tot het uiteindelijk goed mis gaat. Iemand binnen het team breekt de regels met als gevolg het zogenaamde butterfly effect: door een kleine handeling wordt de gehele loop van de evolutie veranderd. Het duurt niet lang of de mens staat niet meer bovenaan de voedselketen…

Legoland

A Sound of Thunder had een budget van grofweg tachtig miljoen dollar, maar dat zou je niet zeggen als je de film ziet. Met name de CGI ziet er dramatisch slecht uit. Van de allosaurus die een groep prehistorische bomen omverloopt alsof het reuzenluciferhoutjes zijn tot de aapachtige hagedissen die uiteindelijk de aarde bevolken: het is allemaal even ongeloofwaardig. Wanneer de hoofdpersonen door de stad lopen, duidelijk op een loopband voor een blauw scherm en omringd door CGI-auto’s die zo uit Legoland lijken te zijn weggereden, vraag je je als kijker dan ook af of dit wel serieus bedoeld is.

Hoog budget, laag niveau

Het antwoord op die vraag is ja, A Sound of Thunder is serieus bedoeld. Of je de film als kijker ook serieus neemt, is een heel ander verhaal. Je bent je er gedurende de gehele film zo van bewust dat het gaat om een stel slechte computeranimaties, dat het geen moment geloofwaardig wordt. En een film is pas echt spannend als je er helemaal in meegaat en gelooft in wat je ziet, ook al weet je eigenlijk wel dat het niet kan. A Sound of Thunder weet het voor elkaar te krijgen met een budget van tachtig miljoen dollar niet verder te komen dan het niveau van een slechte RTL4-rampenminiserie.

Time waves

Maar je kunt een film toch niet compleet beoordelen op het uiterlijk? Nee, dat klopt. Laten we daarom even kijken naar het plot. Je zou toch zeggen dat wanneer je iets verandert in het verleden en daardoor de gehele evolutie omgooit, je daar meteen iets van merkt als je terug bent in de toekomst. Maar nee, wanneer het team van Time Safari terugkeert van hun laatste reis zijn er slechts een paar kleine veranderingen. Het begint pas echt wanneer zogenaamde ‘time waves‘ over de wereld trekken die bij elke inslag meer onbekende dieren- en plantensoorten in het leven roepen, tot bij de laatste tijdgolf de mens naar alle waarschijnlijkheid zal veranderen in een vissoort… Tel daarbij op dat met name Edward Burns gedurende de hele film een ongeïnteresseerde uitdrukking op zijn gezicht heeft, waardoor het lijkt alsof het zijn personage helemaal niets kan schelen hoe het geheel afloopt, en het moge duidelijk zijn: A Sound of Thunder is logisch noch geloofwaardig.

Belachelijk dure B-film

A Sound of Thunder, gebaseerd op een kort verhaal van Ray Bradbury, laat zien dat een hoog budget niet altijd garant staat voor spectaculaire special effects. Misschien zijn we door het vele gebruik van CGI de afgelopen jaren verwend geraakt, misschien wisten de makers gewoon niet waar ze mee bezig waren. Hoe dan ook, na een productieproces vol tegenslagen is ook het eindresultaat geen succes. Wat een spannende sciencefiction actiefilm had moeten worden, is uiteindelijk een belachelijk dure B-film gebleken.