Wolfsbergen

In Wolfsbergen staat de 83-jarige Konraad centraal, die via een brief aan zijn familie laat weten dat hij wil sterven. Diezelfde familieleden kampen echter met hun eigen problemen. Zijn dochter Maria (Catherine ten Bruggencate) worstelt met onzekerheden over haar lichaam en haar huwelijk, evenals kleindochter Sabine (Tamar van den Dop). Zijn andere kleindochter, Eva (Karina Smulders), is in therapie na een abortus. Maria’s man Ernst (Jan Decleir) is de enige die bereid is om Konraad te helpen bij zijn laatste wens.

Euthanasie als katalysator

Wolfsbergen is een film over de stukgelopen banden binnen een afstandelijke familie, en de groeiende vervreemding tussen hen. Bijna catatonisch bewegen zij zich routineus door het leven heen, totaal egocentrisch. De verschillende karakters van de personages komen vooral naar voren in de manier waarop zij met het nieuws van Konraad omgaan. Maria is totaal in ontkenning en werpt zich op het inrichten van een kamer voor haar vader in een verzorgingsflat, Sabine verwerpt het nieuws als belachelijk, Eva voelt zich verstoten omdat zij nooit een brief heeft ontvangen en Ernst trekt steeds meer naar Konraad toe. Met de toekomstige euthanasie als katalysator worden de ontwikkelingen in versnelling gebracht en worden de personages gedwongen om hun levens onder de loep te nemen.

Net als Guernsey is dit een taaie film om doorheen te zitten. Het langzaam opgebouwde en zwijgzame begin bestaat uit fragmentarische scènes, waardoor het enige tijd kost om door te krijgen wat de situatie van de personages is, en het eerste deel van de film moeilijk te verteren is. Het duurt daarom ook lang voordat er enige sympathie voor de karakters ontstaat. Dat betekent echter niet dat de film niet weet te boeien. Door het lange rekken van personageontwikkeling en climaxopbouw wordt de nieuwsgierigheid constant gevoed, en blijft de vraag waar het allemaal naartoe gaat door het hoofd spoken.

Kille personages

Dit laatste zorgt ook wel voor enig gevoel van ongeduld, wat dan weer wordt gecompenseerd door de prachtige weidse en diepe kadrering in Leopold’s shots. Daardoor krijgt het langzame tempo steeds meer een plaats, zeker in de langere scènes in de tweede helft van de film, die naar een ingetogen climax toewerkt. De personages blijven over het algemeen helaas wat tegen het oppervlakkige aan zitten, maar Merel van Houts is zeer indrukwekkend als Sabine’s vroegwijze en psychologisch geteisterde dochter Haas. Ook de vriendschap tussen Konraad en Ernst is eenvoudig en ontroerend in beeld gebracht. Wolfsbergen is het leven verstild, een mooie, sfeervolle film. Jammer is dat door de kille personages deze elementen vooral in de visuele aspecten zitten.