Geestig debuut zonder platitudes

De Ontmaagding van Eva van End draait gelukkig niet ècht om de ontmaagding van Eva van End. Onder de platte titel gaat een film schuil die platitudes weet te vermijden. Sterker nog: het is een bijzonder grappige film geworden waarmee debuterend regisseur Michiel ten Horn zichzelf in één klap op de kaart zet.
~
Frikadellen
Meisjes als Eva zijn niet populair op de middelbare school. Ze doet net alsof ze zich daar niks van aantrekt, maar erg overtuigend is het niet. Als kijker heb je best met Eva te doen, al neemt haar passieve houding ten opzichte van het leven uiteindelijk wel èrg grote vormen aan. Je kunt bijna niet anders dan concluderen dat ze het ook wel een beetje aan zichzelf te danken heeft.
~
Aanmodderfocker
Overigens blijkt uitwisselingsstudent en “ideale schoonzoon” Veit zó politiek correct en zó welgemanierd, dat het erg irritant wordt. Manuel is niet de enige bij wie hij het bloed onder de nagels vandaan haalt: zijn machtspelletjes en manipulatieve maniertjes maken van Veit de ideale antagonist in een film waarin verder elk personage het goede probeert te doen, hoe onhandig ze dat er ook vanaf brengen (Evert en Etty zijn volledig vastgeroest, Manuel kan op een gegeven moment niet meer om Veit heen en Eva – eigenlijk het saaiste personage van de film – zit vast in haar eigen passiviteit). De komst van Veit blijkt dan ook de katalysator te zijn die de gezinsleden nodig hebben om hun levens eens goed onder de loep te nemen.
~
Michiel ten Horn zette de stap van animator tot regisseur en maakt een film die tot de verbeelding spreekt. Humoristisch bovenal, maar ook met de nodige inhoud en sterke acteurs. Hopelijk krijgen we snel meer van Ten Horn te zien en weet hij dit niveau vast te houden. De Nederlandse film kan tenslotte wel een boost gebruiken. De titel van zijn nieuwe werk, Aanmodderfocker, belooft alvast veel goeds.