Pearl Harbor

Nadat de Amerikaanse pers niets van Pearl Harbor overgelaten had, waren mijn verwachtingen tot nul gereduceerd. Met lood in de schoenen vertrok ik om drie uren ellende te overleven. Ondanks alle mogelijke kritieken is Pearl Harbor toch niet het grote filmische dieptepunt dat ik verwachtte. Met een budget van maar liefs 152 miljoen is Pearl Harbor een film die heel wat waar moet maken, en dat lukt helaas slechts ten dele.

Danny (Josh Harnett) en Rafe (Ben Affleck) zijn hun leven lang al beste vrienden. Ze namen het altijd voor elkaar op en hun wegen waren onafscheidelijk. Met hun gezamenlijke droom om te kunnen vliegen komen ze terecht bij de luchtmacht. Daar zijn ze populaire jongens die alles naar hun eigen hand weten te zetten. Het zijn bange tijden, in Europa woedt WOII en de positie van Amerika wordt langzamerhand discutabel. Rafe is de meest talentvolle van de twee en besluit op een dag zich als vrijwilliger aan te melden bij de Britse luchtmacht. Het had niet veel gescheeld of Rafe was afgekeurd wegens slechte ogen, maar

door het goede hart van de mooie verpleegster Evelyn (Kate Beckinsale) wordt hij stiekem goedgekeurd. Op de avond voordat hij naar Engeland vertrekt blijken Evelyn en Rafe zielsveel van elkaar te houden; dit is ware liefde. De gedachte dat Evelyn er voor had kunnen zorgen dat Rafe niet weg zou gaan kwelt haar mooie tedere ziel. Ze beloven eeuwig van elkaar te houden en zullen bovendien altijd aan elkaar denken. Ze zullen elkaar met regelmaat brieven sturen; door de week vijf kantjes en op zondag tien! Helaas worden we geïnformeerd over de inhoud van de brieven. De diepgang van Evelyn en Rafe blijkt nihil. Als ze koud zijn dan worden ze opgewarmd met de gedachte aan de ander, zonnestralen doet hen denken aan hun grootse en ware liefde voor elkaar en de zonsopkomst is er slechts voor hen!

Absurde harmonie

Wanneer Rafe tijdens een aanval verongelukt blijkt de liefde van Evelyn toch niet zo eeuwig te zijn zoals het zich voordeed. Rafe’s maat Danny wordt stapelverliefd op Evelyn en probeert haar voor zich te winnen. Onder het mom van ‘het leven gaat door, je kunt niet eeuwig blijven treuren’ neemt ze genoegen met Danny’s liefde. Ze proberen een leven saampjes op te bouwen, maar dit wordt ernstig verstoord wanneer Rafe zowaar uit de dood weet te herrijzen. Zowel de liefde als de vriendschap krijgt het zwaar te verduren. Maar Evelyn weet dit op een prachtige manier goed te praten: “I’m giving my heart to Danny. But I’ll never look at another sunset without thinking of you.” Ofschoon het bijna te absurd voor woorden is brengt de aanval op Pearl Harbor de harmonie terug in de levens van onze helden.

De inhoud van Pearl Harbor is duidelijk een verhaaltje van niets. De dialogen zijn zeer matig en voegen meestal niets toe. De platvloerse dialogen zijn zelfs zo simpel dat je ze negen van de tien keer zelf kunt aanvullen. Van een liefdesgeschiedenis gezet in een historische achtergrond mag en moet je meer kunnen verwachten.

Wat maakt Pearl Harbor dan toch de moeite waard om heen te gaan? Zoals in veel Bruckheimerproducties kunnen we weer genieten van bombastisch beeld en geluid. De bombardementen zijn uitstekend gemaakt evenals de vlieg- en schietscènes. Met veel details en computerwerk worden onze ogen in een goedgemonteerde film wel degelijk verwend. Dat geldt ook voor het geluid. Sterke geluidseffecten opgevuld met degelijke muziek van Hans Zimmer maken het inhoudsloze Pearl Harbor toch draaglijker dan verkondigd wordt.