Vers le sud

Haïti eind jaren zeventig. Brenda (Karen Young), een gescheiden Amerikaanse vrouw van half in de veertig komt naar het eiland om op zoek te gaan naar Legba: de jongen die haar drie jaar geleden een onvergetelijke nacht bezorgde. Wanneer zij hem tegen het welgevormde lijf loopt, blijkt al snel dat hij zich ontpopt heeft tot jongen van plezier, wiens cliëntèle voornamelijk bestaat uit toeristes van middelbare leeftijd. De 55-jarige Ellen (Charlotte Rampling) aan wie Legba al een aantal jaren zijn diensten verleent, ziet in Brenda geen bedreiging en neemt haar op in haar vakantievriendinnenclub. Wanneer ze beseft dat Brenda interesse heeft in haar toy-boy, ontstaat er een concurrentiestrijd zoals alleen vrouwen die onderling kunnen voeren.

Lustobject

“In Amerika vinden we donkere mannen niet interessant en op Haïti wel. Waarom? Omdat ze hier met ontbloot bovenlijf rondlopen.” Met deze opmerking probeert Ellen aan te geven dat ze de mannen op het eiland louter ziet als lustobject. Hoewel we hier te maken lijken te hebben met een vrouw die in staat is de rolpatronen voorgoed te doorbreken, blijkt al snel dat ook zij niet immuun is voor de vlinders en jaloezie. Met Vers le sud lijkt Cantet aan te willen tonen dat liefde en seks voor vrouwen onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Hoe graag ze het ook anders zouden willen.

Ook de armoede en corruptie in het land komen in de film duidelijk naar voren. Iets wat op zich een ‘mooi’ contrast vormt met de zorgeloosheid van de dames op het strand, maar wat de regisseur misschien beter buiten beschouwing had gelaten, aangezien het geen essentieel onderdeel vormt van het verhaal. De film draait immers om de dames en hun onderlinge strijd.

In de camera

Apart aan deze film zijn de momenten waarop de vrouwen hun persoonlijke verhalen aan de camera toevertrouwen. Waarom Cantet voor deze aanpak gekozen heeft, is onduidelijk. Misschien om de afstand tussen de dames onderling te bewaren (als ze het elkaar zouden vertellen, werden ze wellicht te close). Maar deze manier van filmen komt kunstmatig over, wanneer de vrouwen hun hart hadden gelucht tegenover hun minnaars, was het geheel waarschijnlijk iets natuurlijker overgekomen.

Het mooie verhaal in combinatie met de beelden van de zee en het strand maken Vers le sud een heerlijke film om naar te kijken. Dit gecombineerd met de scherpte van Charlotte Rampling als verbitterde vrouw, die elke kans tot het geven van een steek onder water met beide handen aangrijpt, maakt de film zeker de moeite waard.