Café de Flore

In Café de Flore heeft regisseur Jean-Marc Vallée (

Je hebt kalverliefdes die soms niet langer duren dan een dag, jeugdliefdes, liefdes op het eerste gezicht en de liefde zoals die in Café de Flore is neergezet. Het is geen liefde waarin dingen goed gaan, er problemen opduiken die overwonnen worden en alles uiteindelijk toch met een happy ending eindigt, maar een liefde die te omvattend is voor één leven.

Op het eerste gezicht lijkt het verhaal vrij simpel: Antoine (Kevin Parent), een DJ in Montréal, leidt een gelukkig leven dat alleen is voorbestemd voor enkele uitverkorenen. Hij heeft een mooie vriendin, twee mooie dochters, een liefhebbende familie, geld en een fijne baan. Zijn ex-vrouw Carole (Hélène Florent) komt niet over hem heen. De verbitterde ex is weliswaar een cliché personage, maar in dit verhaal is het niet de hedendaagse Carole die voor spanning zorgt, maar een liefde uit een vorig leven.

Verschillende tijden, verschillende levens

Als kijker weet je dit aan het begin van het verhaal natuurlijk niet. De film begint met een schets van Antoine’s leven, in korte fragmenten en met een voice-over die over hem vertelt. Dat patroon volgt Vallée ook bij Jacqueline (Vanessa Paradis), die met haar gehandicapte zoontje Laurent in Parijs woont. Op het eerste gezicht lijkt hij vooral de tegenstelling tussen deze twee levens weer te willen geven. Ze spelen zich in totaal verschillende tijden en onder totaal verschillende omstandigheden af, wat een mooi contrast oplevert, maar waar verder geen verbinding in lijkt te zitten.

~
Lijkt, want als Carole op zoek gaat naar de reden voor haar gigantische liefdesverdriet om haar ex Antoine komt ze achter het ware verhaal van hun levens. Langzaam begint dan de verbinding tussen de twee neergezette verhalen duidelijk te worden. Ook losse fragmenten, die op het eerste gezicht nietszeggend lijken, en kleine terugkerende details, zoals de tattoo op Antoine’s rug, krijgen ineens betekenis.

Puzzelen met een beloning

De film bestaat grotendeels uit korte fragmenten, met weinig dialogen. Er wordt voortdurend afgewisseld tussen Antoine’s en Jacqueline’s leven, maar ook tussen zijn huidige leven en dat als tiener. Daarbij is goed gebruik gemaakt van de muziek, die de spanning waar nodig versterkt en gevoelens net wat sterker oproept. Op zichzelf staand zijn de fragmenten mooi gefilmd, maar verder soms nietszeggend of zelfs verwarrend. Het is het verhaal en de manier waarop er daarin wordt afgewisseld met die fragmenten die ervoor zorgen dat de kijker deze losse puzzelstukjes aan elkaar kan smeden tot een geheel. Door het gepuzzel is het verhaal aanvankelijk wel wat lastig te begrijpen en vereist het volgen ervan concentratie. Het plaatje dat na het oplossen van de puzzel uiteindelijk te voorschijn komt, is echter prachtig en de twee uur kijktijd meer dan waard.