Juno

Juno is zwanger. Dat komt niet goed uit, want Juno is zestien, ze zit nog op school en haar vriendje is een sul met wie ze het alleen uit verveling deed. Maar Juno is een stoere meid die niet bij de pakken neer gaat zitten. Daarom besluit ze om haar kind door een adoptiegezin te laten opvoeden. Zo gezegd, zo gedaan.

Na het vermakelijke en soms venijnige Thank You for Smoking komt regisseur Jason Reitman opnieuw met een ietwat maatschappijkritische, ietwat alternatieve komedie. De eerste scènes van Juno doen denken aan de stripverfilming Ghost World, en niet alleen omdat actrice Ellen Page (Hard Candy) getekend in beeld verschijnt. Begeleid door een hippe soundtrack vol lichtironische popliedjes wandelt het meisje door de buitenwijken. Page’s sarcastische, apart geklede en in een heel eigen idioom pratende Juno heeft veel weg van die andere alternatieve eenling, Enid uit Ghost World (en verdomd, Juno’s vriendinnetje Leah is net Enids vriendinnetje Rebecca). Maar waar Enid steeds meer vervreemd raakte van haar realistisch ogende omgeving, verandert het onaangepaste meisje Juno juist steeds meer in een gemiddelde Amerikaanse puber, met alle voorspelbare gevolgen van dien.

De ster van scenarioschrijfster Diablo Cody rijst snel in de Verenigde Staten. Ze heeft ontegenzeggelijk talent voor het schrijven van maffe dialogen, maar dosering is niet haar sterkste punt. De ene gevatte oneliner volgt op de andere, totdat je zou willen dat die mensen eens gewoon niet uit hun woorden komen, in plaats van elkaar alsmaar met messcherpe opmerkingen te fileren.

Schipperen

Leuk zijn de bijrollen van onder andere J.K. Simmons, Jason Bateman en Michael Cera (allemaal afkomstig uit de leuke, maar geflopte comedyserie Arrested Development). Deze personages, samen met dat van Jennifer Garner, geven het verhaal de diepgang die het op andere momenten node mist. Toch blijven ook zij schipperen tussen serieus en absurd, waardoor het verhaal net te weinig van het een dan wel het ander heeft.

Daarbij komt dat een gemiddelde zwangerschap (en daarmee ook de film) tamelijk voorspelbaar verloopt. Alsof Diablo Cody dat ook besefte, stopt ze er aan het einde nog snel een nieuwe ontwikkeling in die je als kijker echter volkomen koud laat omdat het er met de haren lijkt bijgesleept.

Het onderwerp Tienerzwangerschappen, een enorm probleem in de Verenigde Staten, is nog niet eerder zo lichtvoetig in beeld gebracht. Voordat de moralisten met hun vingertjes gaan zwaaien: een promotiefilm voor onveilige seks is Juno zeker niet. Er wordt wel degelijk aandacht besteed aan de moeilijke keuze voor of tegen een abortus, de last van het dragen van een enorme buik en de emotionele problemen die een dergelijke zwangerschap met zich meebrengt. Maar door de vormgeving en met name de toon van de dialogen wordt het nooit zwaar.

Juno is origineel in de verbeelding van het onderwerp, maar niet scherp of verrassend genoeg om de hele film lang te blijven boeien. Daarvoor zijn de personages te apart – of juist niet apart genoeg. De film wil alternatief zijn, maar zonder het grote publiek af te schrikken. Daardoor faalt hij op beide punten.