Le Grand Voyage

In Le Grand Voyage voelt een oude Marokkaanse man die al decennia lang in Frankrijk woont, het einde naderen. In de herfst van zijn leven wil hij, zoals een goed Moslim betaamt, Mekka bezoeken. Hij wil niet vliegen en heeft geen rijbewijs en dus geeft hij zijn zoon Reda de opdracht om hem in een aftandse Peugot vanuit Frankrijk naar Mekka te rijden. Reda ziet dit helemaal niet zitten maar doet wat hem gevraagd wordt. Op hun 5000 kilometer lange reis door Italië, over de Balkan, door Turkije en enkele Arabische landen, merken ze dat die 5000 kilometer een makkelijker overbrugbare afstand is dan de generatiekloof die tussen hen in staat.

Sociaal-maatschappelijk

Reda en zijn vader staan symbool voor hele generaties. Reda heeft een Franse vriendin, een mobiele telefoon en houdt wel van een biertje. Zijn vader is traditioneler. Hij volgt alle wetten van de Islam, bidt vijfmaal daags in oostelijke richting en gaat dus op pelgrimstocht naar Mekka. Uiteraard ontstaan er verschillende aanvaringen en ergernissen tussen de beide mannen. Zo gooit vader Reda’s gsm weg omdat deze een te grote afleiding is op deze spirituele tocht, en komt Reda midden in de nacht dronken het hotel binnenstrompelen met een schone deerne. Regisseur Ferroukhi (die zelf met zijn vader een soortgelijke tocht ondernam) laat door middel van deze voorbeelden de steeds groeiende kloof tussen de generaties zien. Het is immers niet moeilijk voor te stellen dat soortgelijke situaties dagelijkse kost zijn in veel moslimgezinnen in West-Europa (maar ook bijvoorbeeld in christelijke gezinnen). Opvallend is dat Ferroukhi geen partij kiest: van beide kanten laat hij positieve en negatieve eigenschappen zien, zonder daar een waardeoordeel aan te geven. Zo wordt Le Grand Voyage gelukkig geen religieus pamflet maar eerder een sociaal-maatschappelijke schets.

Aangenaam verpakt

De boodschap is duidelijk: kinderen, heb eerbied voor je ouders en ouders, geef je kinderen de ruimte om zichzelf te ontwikkelen. Een beroep op wederzijds respect. En de film zelf? Die is prachtig. Road movies staan eigenlijk altijd garant voor mooie plaatjes, zonsondergangen, prachtige weidse beelden (van het ongerepte woestijnlandschap), mooie camerastandpunten, interessante reisgenoten, en dat is in het geval van Le Grand Voyage niet anders. Ferroukhi heeft een duidelijke boodschap en verpakt deze dus ook erg aangenaam. Dit wordt versterkt door de heerlijke kleine humor door snelle scèneovergangen en het vertederende acteerwerk van Nicolas Cazalé (Reda) en Mohamed Majd (de vader). Ferroukhi laat je met een weemoedige glimlach op je gezicht naar huis toe fietsen. De Gouden Leeuw voor Beste Debuutfilm op het filmfestival van Venetië was dan ook meer dan verdiend.