Rigoreuze tragedie

In de eerste scènes van Revanche introduceert Spielmann op kernachtige wijze zijn protagonisten. De stoere Alex (Johannes Krisch), met imponerende snor, komt net uit de gevangenis en probeert een nieuwe toekomst op te bouwen met het Oekraïense hoertje Tamara (Irina Potapenko). De twee zijn gelukkig, maar komen in de financiële problemen, waardoor Alex besluit nog een laatste klus aan te nemen, iets dat echter gruwelijk mis gaat.

Noodlot

Na de mislukte overval, waarbij Tamara door een zeer ongelukkig toeval de dood vindt, verplaatst Revanche zich van de drukke stad naar het verstilde Oostenrijkse platteland. Daar verblijf Alex bij zijn bejaarde vader en zint hij op maar een ding: wraak. Toeval (of het noodlot) wil dat de politieagent (Andreas Lust) die de bewuste kogel op Tamara afvuurde, samen met zijn vrouw niet ver van hem vandaan woont. Alex krijgt daarmee een uitgelezen kans op wraak, maar zo eenvoudig blijkt dat niet te zijn, zeker niet als hij steeds meer in contact komt met de vrouw van de agent (Ursula Strauss).

Revanche voelt in opbouw en stijl welhaast aan als een Griekse tragedie. Voortdurend voel je dat er iets fout moet gaan, wat de status quo op gruwelijke wijze zal doorbreken. Dat de film dat gevoel weet op te wekken is met name te danken aan de stijl waar Spielmann in Revanche rigoureus aan vasthoudt. Hij schetst met behulp van perfect gekaderde, van muziek gestripte statische shots een op het eerste oog rimpelloze, wereld, die onder de oppervlakte echter voldoende geheimen herbergt. Spielmann wordt daarbij geholpen door vier uitstekende acteurs, die op uiterst subtiele wijze de gemoedstoestand van hun personages weten over te brengen.

Zwartgallig

Oostenrijkse filmmakers als Ulrich Seidl en Michael Haneke staan bekend om hun vaak zwartgallige blik op de mensheid, en ook Revanche is absoluut geen vrolijke kost. Toch is Spielmann niet zo cynisch en pessimistisch als zijn collega-Oostenrijkers. Hoewel ook de personages in zijn film geplaagd worden door schuld- en wraakgevoelens en het absoluut niet makkelijk hebben, is er voldoende ruimte voor verlichting en zelfs verlossing. Spielmann eindigt Revanche dan ook op een positieve noot, die de personages in dit noodlotsdrama hoop geeft op een betere toekomst.