Een memorabele dood

Ozon is een opvallende filmmaker die al heel wat films op zijn naam heeft staan, zoals het absurdistische Sitcom (1998) – waarin de zedenmoraal op de kop wordt gezet door de komst van een rat als huisdier, en de familie zich overgeeft aan sodomie en incest. Maar ook in Les Amants Criminels (1999) – waarin een stel koelbloedig aan het moorden slaat – vieren seks, geweld en moord hoogtij. Dat Ozon ook ánders kan bewijst hij onder andere met Le Temps Qui Reste. Net zoals in Sous le Sable (2001) – waarin Marie (Charlotte Rampling) zich vastklampt aan een dromerig verleden na de vermissing van haar man Jean (Bruno Cremer) – gaat het over dood en rouwverwerking, met als verschil dat de dood van Romain een feit is. Het derde deel van deze trilogie zal overigens over de dood van een kind gaan.

Afstand

Als Romain op een dag hoort dat hij kanker heeft, vertelt hij zijn vriend Sasha (Christian Sengewald), zijn ouders en zijn zus niets over zijn ziekte. Sterker nog, hij neemt afstand door ze te kwetsen. Tijdens het bezoek aan zijn oma (Jeanne Morreau) wordt duidelijk waarom: zij staat, net als Romain, dicht bij de dood. Hij vertelt haar niet alleen dat hij kanker heeft, maar zoekt ook haar fysieke nabijheid door bijvoorbeeld bij haar in bed te slapen. Poupauds acteerwerk is ijzersterk en het komt heel dichtbij als we de eenzame Romain op een ochtend huilend wakker zien, eenzaam en verward.

Herinneringen

Ozon speelt graag met het heden en verleden, en zijn films staan bol van de symboliek. Door Romain als kind terug te laten komen in verschillende situaties, wordt hij een compleet karakter: de vondst van een dood konijn tijdens een wandeling in het bos en de eerste kus van een speelkameraad in de kerk maken duidelijk wie hij is. Hoe Romain in zijn laatste maanden verandert wordt duidelijk als hij met zijn camera, eerst bestemd voor modereportages, de wereld om hem heen en de mensen van wie hij houdt vastlegt.

Acceptatie

Romain berust uiteindelijk in zijn dood. Een belangrijke reden is de ontmoeting met Jany (Valeria Bruni-Tedeschi), een serveerster in een wegrestaurant. Als zij hem na een tweede ontmoeting vertelt dat haar man onvruchtbaar is en hem vraagt met haar naar bed te gaan, weigert hij in eerste instantie, maar stemt naderhand in. Wat volgt is een vrijscène waarin Romain met Jany en haar man de liefde bedrijft. Met de zwangerschap die daarop volgt dreigt het verhaal wat onwerkelijk te worden. Toch vervalt hij niet in het absurdisme, dat we kennen vanuit zijn vroegere films. Le Temps Qui Reste is een prachtige en indringende film zonder franje. Een bijzondere herinnering op zich.