Vox Populi

Jos Franken (Tom Jansen) is zo’n politicus. Hij is de leider van de linkse politieke partij RoodGroen, die het slecht doet in de peilingen. Meestal beweegt hij zich in intellectueel-artistieke kringen, de Grachtengordel dus. Als zijn dochter Zoë (Tara Elders) een relatie krijgt met de volkse Sjef (Johnny de Mol), leert Jos een nieuw deel van het proletariaat kennen.

Terug naar de Jordaan

Volkser dan Nico (Ton Kas), Sjefs vader, kom je ze niet snel tegen. De autohandelaar weet precies wat er zou moeten veranderen in dit land. Maar ja, hem vragen ze niets, die zakkenvullers in Den Haag. Als Jos een luisterend oor biedt, is Nico meer dan bereid om zijn volkswijsheid te delen. En als Jos zijn nieuw verworven kennis vervolgens in de kamer in de praktijk brengt, is het hek van de dam. Zijn fractiemedewerkers zijn verbijsterd, zijn extreemrechtse concurrent bekijkt hem met nieuwe waardering, en in de peilingen schiet RoodGroen omhoog.

Als politieke komedie stelt Vox Populi niet teleur. Regisseur Eddy Terstall rekent af met zowel het populisme van rechts als de hypocrisie van links. Het gekonkel binnen de fractie is het leukste aan de film. De bezoeken van Jos aan de Jordanese schoonfamilie voelen een beetje aan als een herhaling van zetten: de leukste Amsterdamse humor heeft Terstall al in Simon verwerkt. Wat niet wegneemt dat het tamelijk grappig is dat de linkse politicus een pitbull cadeau krijgt en hem Gandhi noemt. Of dat de extreemrechtse partij ‘Hup Holland Hup’ heet.

Praten over woorden

Zoals gewoonlijk in Terstalls films is de cast is weer grotendeels afkomstig uit zijn vriendenkring, of andersom. De acteurs zijn bijna zonder uitzondering goed in vorm. Johnny de Mol, die het in andere films nog wel eens af liet weten, steelt in Vox Populi de show. Makkelijk hebben de acteurs het niet met de lappen tekst die Terstall voor ze heeft uitgeschreven. Het is een ondankbare taak om zulke volzinnen geloofwaardig uit te spreken.

Met Vox Populi sluit Terstall zijn drieluik over de Nederlandse samenleving af. In Simon werd veel gepraat over de dood. In Sextet werd eindeloos geouwehoerd over de daad. In Vox Populi is het woord zelf onderwerp van discussie. De acteurs schuiven aan in Pauw en Witteman, De Wereld Draait Door, Brandpunt, en zo nog een aantal opinieprogramma’s. Dan valt pas op hoe weinig actie er plaatsvindt. De film kabbelt zozeer door dat het ene spannende moment als een geschenk uit de hemel komt – en leidt tot een anticlimax. Een teveel aan standpunten en zienswijzen kan de kijker ook murw beuken, totdat hij of zij zelf niet meer in staat is om een simpele opiniepeiling in te vullen. Vox Populi? Weet niet / geen mening.