P.S.

Louise Harrington is maatschappelijk geslaagd, gescheiden en vooral bezig met het verwerken van dat huwelijk. Ze praat elke week een avond met haar ex. Ze ziet vriendinnen opbloeien bij nieuwe liefdes. Na jaren lang geen seks te hebben gehad en zelfs in de laatste jaren van haar huwelijk droog te hebben gestaan, wil Louise (Laura Linney) wel weer eens een goed portie lichamelijke oefening. Op een avond vertelt haar ex (Gabriel Byrne) jarenlang te zijn vreemd gegaan. Hij koos als gearriveerd professor elk jaar een nieuwe studente en maakte haar het hof. Ex blijkt, tot stomme verbazing van Louise, verslaafd te zijn geweest aan seks. Hij wilde geen seks met zijn eigen vrouw, maar telkens met een frisse studente. Laura is uit het veld geslagen, beledigd én op een idee gebracht.

Natte droom

Een natte droom voor vele regisseurs. Een vrouw van middelbare leeftijd staat klaar om het ledikant in te springen, een aan seks verslaafde ex en een jonge, niet zo ervaren en zeer talentvolle kunstenaar. De macht ligt bij de hongerige vrouw, de smeuïge verhalen van de oude geilaard en de fysieke talenten bij de jonge student. Voor elke regisseur ruim voldoende ingrediënten om een aantal dampende scènes op het doek te toveren. Regisseur Dylan Kidd laat deze kans echter lopen. O ja, Laura en Scott hebben seks. Hij peutert buiten beeld een condoom om zijn penis, kruipt voorzichtig op Louise, stoot drie keer en komt, aagghh, klaar. Dit laat Louse niet op zich zitten, gaat op Scott zitten, hobbelt drie keer op en neer en komt, aagghh, klaar. Tegelijk klaarkomen tijdens de eerste keer! Bijna gelukt!!

Kraaienpootjes

P.S. is een film over relaties tussen oudere vrouwen en jongere mannen, over seks op middelbare leeftijd. P.S. is echter vooral een film die kansen mist. Naast het praten, de bruikbare ideeën, de lichamen op leeftijd, de kraaienpootjes in de dijen en tailles, was een goed portie dampende seks voor het slagen van deze film essentieel. P.S. gaat te weinig over ‘oude fietsen’ en jonge berijders, natte dromen en verleid worden, studenten en oudere leraressen. Leren rijden op die oude fiets: dat zou te zien moeten zijn. Maar in de film ontluiken romances en is er nergens sprake van parasitaire seks. De film zit vol mogelijke uitgangspunten: romance tegenover mystiek, jong versus oud, gestudeerd tegenover onbevangen, maar pakt nergens een opwindende gedachte, zet geen idee om in een belangrijke ervaring. In P.S. lijken de mensen meer rekening met elkaar te houden dan in de echte wereld. En dat is funest voor een film met een prikkelend uitgangspunt.