Nieuwe dvd’s

A Bittersweet Life (Dalkomhan insaeng)
(Ji-woon Kim, 2005 • A-Film)

De Koreaanse regisseur Ji-woon Kim zet graag versleten genres naar zijn eigen hand. Na komedie (The Foul King), familiefilm (The Quiet Family) en sfeerhorror (A Tale of Two Sisters) is het de beurt aan de misdaadfilm, en ook hier slaagt hij met verve. De strak in het pak gestoken barmanager Sun-woo (Byung-hun Lee, meestal de mooie jongen in Koreaanse zwijmelfilms) is een toonbeeld van efficientie. En van meedogenloosheid, want hij is ook werkzaam als rechterhand van een gangsterbaas. Wanneer hij valt voor diens liefje, zijn de rapen echter gaar. Zijn leven wordt op de kop gezet, en al gauw levert hij een eenmansstrijd tegen legioenen gangstergespuis.

Met een film-noirplot schuwt A Bittersweet Life genreclichés niet, en bovendien is de film net zo flitsend en vol met oppervlakkig geweld als alle Koreaanse misdaadfilms van de laatste vijf jaar. Het verschil is dat regisseur Kim zijn drieste hoofdpersonage serieus neemt, en tegelijkertijd de film een injectie geeft met ongedwogen, absurde humor. Daarom gaat van de hele film een frisse toon uit, en is het slotakkoord – na een bombastische geweldsclimax – ronduit ontroerend. De dvd bevat geen noemenswaardige extra’s. (Paul Caspers)

Eleven Men Out (Strákarnir okkar)
(Róbert I. Douglas, 2005 • Paradiso)

Tussen de handvol films die er jaarlijks in IJsland gemaakt worden, zit er af en toe één ijzersterke. De rest is middelmatig, of rampzalig: de eerste dvd uit het land die sinds anderhalf jaar bij ons uitkomt, hoort helaas in die laatste categorie.

Voetbal noch homoseksualiteit is een thema dat in de realiteit van de IJslandse samenleving relevant is. Geen wonder dus dat Eleven Men Out, een komedie over een homoseksuele voetballer die uit de kast komt en zijn weg probeert te vinden zonder vrouw en in een homoteam, geen moment diepgang krijgt. Maar komedieregisseur Róbert I. Douglas ontbreekt het daarnaast zozeer aan een gevoel voor richting, verteltempo, humor en enscenering dat Eleven Men Out een tergend saaie, derderangs komedie is. Bovendien met slecht uitgewerkte scènes, onsympathieke karakters, en Scandinavische gebroken-familieclichés. De dvd bevat geen extra’s. (Paul Caspers)

The Departed (Special edition)
(Martin Scorsese, 2006 • Warner)

The Departed is een stuk beter dan de gemiddelde Hollywood-remake van een Aziatische kaskraker. Scorseses energieke bewerking van het Hongkongse misdaadmelodrama Infernal Affairs duurt een uur langer dan het origineel en legt veel meer uit, maar verveelt ondertussen geen seconde. De plot over een infiltrant bij de penoze en een klikspaan binnen de politie is bijna geheel intact gebleven, terwijl Scorsese de plaats van handeling met succes naar het Ierse dienders- en boevenmilieu van Boston heeft verhuisd.

Voor de rest is The Departed een zwelgende verkrachting van het origineel. De film is namelijk gezuiverd van de melancholiek die Infernal Affairs zo sterk maakte. Die eindigde met een tragische noot, omdat de schurk besefte dat hij niet kon tippen aan het karakter van de gestorven held. In de nihilistische nieuwe versie, waarin iedereen sterft, is geen ruimte voor zulke subtiliteiten, want hier heerst een zwaar overdreven, homofobe machosfeer. De sterrencast speelt prima, maar kan van bordkartonnen bikkels geen levensechte personages maken. De dialogen zijn een niet aflatende stroom obsceniteiten, en de schiet- en vechtpartijen volgen elkaar in rap tempo op. En Jack Nicholson heeft sinds The Witches of Eastwick niet meer zo obsceen geschmierd als de boevenbaas. De twee vrouwenrollen in het origineel waren al erg gebrekkig, maar in de remake zijn ze samengesmolten in de vorm van psychiater Madolyn, het gewillige blondje dat als een blok valt voor beide hoofdpersonen. Scorsese heeft nooit veel aandacht voor vrouwen gehad, maar een zo hopeloos slecht geschreven rol als die van deze dame valt zelfs in een machofestijn als The Departed uit de toon.

De extra’s zijn nogal mager voor een Special edition, maar op zich redelijk interessant: negen weggesneden scènes met introductie van Scorsese, een korte documentaire over Scorseses invloeden uit de filmgeschiedenis en eentje over de boef waarop Nicholsons karakter gebaseerd is. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.

Children of Men (Special edition)
(Alfonso Cuarón, 2006 • Universal)

Children of Men toont een redelijk geloofwaardige versie van de nabije toekomst: een asgrauw Engeland als politiestaat, waar immigranten als vee worden behandeld en de klassenverschillen weer gigantisch zijn. De hele wereldbevolking is (om een niet nader verklaarde reden) ook onvruchtbaar geworden, en de film draait om de zwangerschap van een jonge vluchteling. Loonslaaf Theo (Clive Owen) helpt haar tegen wil en dank vluchten naar een vrijplaats op zee, die mogelijk niet eens bestaat. Cuarón en zijn medewerkers hebben de film in een vaak adembenemende veritéstijl geschoten: vloeiende, tientallen minuten lange opnames met heftige, perfect geënsceneerde actie.

Inhoudelijk is de film minder sterk: enkele sequenties met een opzichtige bijbelse lading zwakken de impact danig af, net als het feit dat de karakters te afstandelijk en kil blijven om je er mee te kunnen identificeren. Deze uitgave bevat onder andere uitstekend documentairemateriaal over de ingewikkelde opnames, een monoloog van een enthousiaste Slavoj Žižek en een aardige documentaire waarin allerlei academici en filosofen hun zegje doen over de toekomst. Helaas heeft Cuarón (nog) geen audiocommentaar willen geven. (Paul Caspers)

Lees hier een uitgebreide recensie van deze film.