Ontsnapte boef neemt zijn tijd

Bob Muldoon (Casey Affleck) moet enkele jaren de gevangenis in en laat daarmee zijn hoogzwangere vrouw Ruth (Rooney Mara) achter. Na vier jaar kan hij het echter niet meer uithouden en ontsnapt hij om bij zijn familie te kunnen zijn, die op hun beurt door hun hele omgeving gewaarschuwd worden niet met hem om te gaan.

Dunnetjes

Het verhaal heeft niet erg veel om handen. Het zou op zich goed kunnen werken als uitgangspunt voor een film (onder andere O Brother Where Art Thou en The Fugitive hanteren een variatie hierop als basis voor hun verdere verhalen), maar om negentig minuten te vullen is het simpelweg te dun. Hierom voelt het in de eerste drie kwartier constant alsof de echte film nog moet beginnen. Er lopen wel een aantal subplots die in dienst staan van de overkoepelende vertelling, maar deze komen sporadisch aan bod en worden vaak nog in dezelfde scène opgelost. Ook zij weten de film niet genoeg inhoud te geven om de aandacht tussen de verschillende plotpunten vast te houden.

Wel moet regisseur David Lowery gecomplimenteerd worden voor de manier waarop hij het tempo van de film constant weet te houden. Het tempo ligt laag, maar niet té laag. Het manifesteert zich als een stijlkeuze in plaats van een minpunt in de directie of irritatiepunt voor de kijker. Daarnaast bewijst hij erg capabel te zijn in zijn keuze van cinematografie en muziek. Zijn shots zijn niet buitengewoon – niets wat we niet al eerder hebben gezien – maar ze zijn stuk voor stuk prachtig om naar te kijken. De mooie muziek – wederom niets nieuws – werkt hier goed mee samen en is ook een absoluut genot.

Kalmte

Eigenlijk zit de film – op het verhaal na – vrij goed in elkaar. Het acteerwerk is bekwaam, waarbij Mara net wat indrukwekkender speelt dan tegenspeler Affleck en de dialogen lopen vlot en voelen natuurlijk aan. Het enige kritiekpunt is de montage, die op enkele momenten erg onevenwichtig is zodat het overzicht bij een aantal scènes verloren gaat. Al met al heeft Lowery een rustige neowestern gemaakt die geen grootsheid hoeft te bieden. Er zijn geen cinematografische vernieuwingen of originele escapades. In plaats daarvan wordt een bekende formule losjes maar vakkundig opnieuw ingevuld.

Ain’t Them Bodies Saints kan zodoende getypeerd worden als een film die zijn tijd neemt en die ook goed benut. Door het lage tempo komt de kalme sfeer goed over. Wat dat betreft werkt het dunne verhaal misschien wel in het voordeel, aangezien toevoegingen van verhaalelementen waarschijnlijk invloed zouden hebben gehad op de stemming en het tempo. Maar ondanks deze fijne sfeer kan het verhaal de film niet dragen. Vrijwel al het andere is echter goed gedaan, waardoor de film toch de moeite waard wordt.