Dunya en Desie

Desie is zwanger en Dunya wordt uitgehuwelijkt. Origineel is het allemaal niet in Dunya en Desie, de verfilming van de gelijknamige populaire tv-serie van een aantal jaren geleden. Het verhaal, dat aan elkaar hangt van clichés, dient slechts als kapstok voor de avonturen die de twee hartsvriendinnen beleven. Storend is dat echter niet, omdat de personages en de dialogen sterk genoeg zijn om op eigen kracht een vermakelijke speelfilm voort te stuwen.

De interesse van diverse Amerikaanse en Japanse producenten en de succesvolle première tijdens het filmfestival van Berlijn tonen aan dat regisseur Dana Nechushtan en schrijver Robert Alberdingk Tijm met Dunya en Desie precies de juiste universele toon hebben getroffen, waarmee tieners over de hele wereld zich kunnen identificeren. De beslommeringen over de twee vriendinnen uit Amsterdam-Noord, die in de film in Marokko belanden en daar elkaar en zichzelf beter leren kennen, zullen de (tiener)doelgroep ongetwijfeld aanspreken en ook voor de wat oudere kijker valt er genoeg te genieten.

Futiele obstakels

Het is verleidelijk om Dunya en Desie te zien in de traditie van films over de multiculturele samenleving, die de laatste jaren steeds meer te zien zijn in Nederland. Films als Shouf Shouf Habibi (en tv-serie Shouf Shouf), Kicks en Het Schnitzelparadijs probeerden ieder op eigen wijze iets te vertellen over de culturele verschillen in de samenleving, en hebben daarmee een nieuw genre in de Nederlandse filmwereld gecreëerd. Toch zou het onterecht zijn Dunya en Desie in dit hokje te plaatsen. De makers zijn de eerste om te benadrukken dat de film de multiculturele samenleving niet becommentarieert, maar eenvoudigweg als gegeven ziet. De problemen tussen de families van Dunya en Desie die voorbijkomen (Dunya mag Desie niet meer zien omdat ze een slechte invloed op haar zou hebben) hebben dan ook niet het doel de verschillen tussen culturen te benadrukken. Het zijn slechts, zoals gebruikelijk in tienerfilms, futiele obstakels die de meisjes moeten overwinnen om elkaar aan het eind in de armen te vallen.

De kracht van de serie en de film over de twee vriendinnen schuilt in de contrasten tussen de personages die ondanks hun verschillen aan een half woord genoeg hebben om elkaar te begrijpen. Desie (Eva van de Wijdeven) is extravert, springerig en emotioneel instabiel en de ultieme tegenpool van Dunya (Maryam Hassouni), de bedachtzame Marokkaanse die altijd kalm blijft en nadenkt voor ze iets zegt. De twee zijn perfect op elkaar ingespeeld en slagen er in hun vriendschap zeer geloofwaardig weer te geven. Ook de bijrollen zijn goed gecast, met de zeer geestige Christine van Stralen en Theo Maassen als uitschieters.

Hartverwarmend

Zelfs de grootste cynicus is niet veilig voor het hartverwarmende optimisme van Dunya en Desie. Er valt genoeg aan te merken op het clichématige verhaal, maar wie daar voorbij wil kijken, krijgt een mooi verhaal over een bijzondere vriendschap en een fraai toeristisch portret van Marokko. De poëtische beelden van het Marokkaanse landschap contrasteren mooi met het kale Amsterdam-Noord en zorgen er, in combinatie met subtiele regie en goed acteerwerk, voor dat het nu eens geen straf is om naar een Nederlandse film te kijken.

Lees ook ons interview met hoofdrolspeelster Maryam Hassouni.