Eighties-revival
Weet u nog? De jaren tachtig? Vast wel, lezer, want de jaren tachtig zijn onder ons, en er is geen ontsnappen aan. Dubbelaars met tachtig jaren tachtig-hits kosten ‘voor u slechts €20,-‘, en dan krijg je er een gratis poster bij, van Michael Jackson toen hij nog een neger was. Of misschien kent u de jaren tachtig van dat tijdgebonden filmgenre; ik noem het de ‘doldwaze comedy’. Steve Martin, Goldie Hawn, Martin Short, Chevy Chase, Ted Danson, Whoopie Goldberg, Tom Selleck, Bette Midler, de sporadische bijrol van Nick Nolte: de cast is altijd hetzelfde en de kluchtige, belegen grappen zijn allemaal uit dezelfde muffe schoenendoos geheveld. De titellijst moet schier oneindig zijn, want er wordt elke avond wel eentje uitgezonden (al sluit uw recensent niet uit dat het altijd dezelfde films zijn, die achter elkaar worden herhaald). Soms vertonen ze die ene, met een bijrol voor Kris Kristofferson als kafferige cowboy, en soms die ander, waarin Shelley Long als luie huisvrouw een lekkende aap erft van een excentrieke Texaanse oudtante. Nooit grappig en altijd op televisie.
~
Zo’n doldwaze comedy is bijvoorbeeld ook Three Men and a Baby, die hilarische film uit 1987 over drie yuppen die een kind krijgen van een gedeelde ex-vriendin, met Steve Guttenberg – wat zou daarmee gebeurd zijn? – en, inderdaad, Tom Selleck en Ted Danson. Zoals u wellicht weet, kwam de plot van deze film echter niet uit een muffe schoenendoos, maar uit Frankrijk. Het origineel heette 3 hommes et un couffin en was van de hand van Coline Serreau. Deze aardige Franse dame hielp ook nog mee aan het script van Three Men and a Little Lady, en voor de Amerikanen was daarmee de kous af. Dat is ook niet zo gek, want de film eindigt met Tom Selleck die trouwt met Nancy Travis, die de moeder van de little lady speelt. Meer viel er simpelweg niet te vertellen.
Wie, wat, waar?
~
Kermisachtig
De ‘comédie fou-absurdement’ kan dan beginnen, en draait nu bij u in de bioscoop. De bioscoop: de plek waar u heen ging, omdat er nooit iets op televisie was. Maar als u naar de bioscoop gaat omdat u zo van dit soort films houdt, kunt u dus net zo goed thuisblijven en de televisie aanzetten. Thuisblijven kunt u beter ook als u last hebt van hartklachten en gevoelig bent voor schelle, harde geluiden of kermisachtige camerabewegingen. Of bijvoorbeeld voor stereotiepe benaderingen van onderwerpen als opgroeien, kalverliefde, ouder worden, Amerikanen of acteren in het algemeen. Alleen de huishoudster (veteraan Line Renaud) en zoon Arthur (een rol van James Thiérreé, kleinzoon van Charles Chaplin) overtuigen, en zelfs zij doen dit niet altijd.
“What’s my motivation?”
Dat de film weinig grappig en niet bepaald overtuigend is, is tot daar aan toe. Het voornaamste probleem van 18 ans après is eigenlijk dat, voor een film over liefde en medemenselijkheid, 18 ans après de kijker verdraaid weinig laat voelen met de personages. Omdat Serreau de nadruk heeft willen leggen op het thema (de liefde in bijna al haar vormen), hebben alle karakters eigen perikelen gekregen die Serreau allemaal heeft willen tonen aan de kijker. Door deze overdaad aan liefdesverdriet en -vreugd wordt het de kijker onmogelijk zich in te leven in het innerlijke leven van de personages.
Inleven in de Amerikanen die dit soort comedies al jaren niet meer produceren wordt echter een stuk gemakkelijker: op deze films zit niemand meer te wachten. Ga liever naar zo’n andere leuke Franse film; er draaien genoeg, nu distributeur A-Film deze zomer een alternatieve Tour de France heeft gestart. Of blijf thuis en kijk televisie, dat kan natuurlijk ook.
