Let the music play

Jersey Boys – gebaseerd op de hitmusical – vertelt het verhaal van Frankie Valli & The Four Seasons, een popband  die ongekend populair was in de jaren zeventig. Op het podium was het allemaal leuke liedjes en gezelligheid, maar ondertussen kampte de groep steeds meer met persoonlijke problemen. 

Onevenwichtig

 Het verhaal lijkt op het eerste gezicht voornamelijk een vehikel voor leuke liedjes uit de oude doos. Dat de film meer ambieert dan dat wordt al vrij snel duidelijk. In de eerste akte is de muziek zelfs uitermate schaars. Hier wordt de nadruk meer gelegd op het vaststellen van de New Jersey-achtergrond en -omgeving van de personages. Het lijkt een vreemd soort maffiafilm waar alle elementen keurig aanwezig zijn: misdaad, loyaliteitskwesties, probleemjongeren en natuurlijk zware Italiaanse accenten. Dat deze jongens ook nog kunnen zingen wordt er af en toe in de zijlijnen bijgekrabbeld. Zodra de groep vorm begint te krijgen haalt de film de opgelopen achterstand in door een blok van drie liedjes snel achter elkaar in de typische succes-en-uiteindelijke-val-routine te stoppen die in bijna elke muziekbiografie wel voorbij komt. Het eindigt met een aantal belangrijke momenten uit het verdere leven van zanger Frankie Valli (met een i, want dat klinkt Italiaanser).

Het grootste probleem van de film toont zich in deze opzet. Het is een onevenwichtig verteld verhaal dat invloeden uit verschillende hoeken haalt, maar daar voornamelijk de meest voor de hand liggende elementen uit tilt. Toch is het ook – vooral vanaf de tweede akte – een leuk verhaal met sterke personages en natuurlijk de heerlijke liedjes van The Four Seasons (zoals ‘Sherry’, ‘Walk Like A Man’, en ‘Can’t Take My Eyes Off Of You’). Het acteerwerk is uitstekend, vooral van de acteurs die de bandleden spelen, zoals John Lloyd Young, die de rol van Frankie Valli ook op Broadway heeft gespeeld (en gezongen). 

Wisselende kwaliteit

 De beoordeling van Jersey Boys is bijna net zo divers als de film zelf. Er zitten veel goede elementen in, maar ook aardig wat foutjes. De art direction en kostuums zijn prachtig en het zangwerk (live gezongen op de set) klinkt ook uitstekend, vooral wanneer vergeleken met authentieke opnames van The Four Seasons. De film mist echter soms focus en weet niet of het nou over The Four Seasons of alleen Frankie Valli wil gaan. De botsende persoonlijkheden van de zanger, gitarist en pianist zijn goed uitgewerkt en weten de kijker te grijpen, maar de bassist dient daarentegen niet echt een functie in het verhaal buiten dat hij er in het echt ook was. Daarnaast gaat het goede drama tussen de bandleden ten koste van hun individuele verhalen, waardoor vooral het privéleven van Frankie Valli niet de verdieping krijgt die het nodig heeft. Ook wordt een aantal goede acteurs (waaronder Christopher Walken) verspild aan kleine rolletjes die geen doel hebben in het grote geheel.

Ook al wordt het soms wel geprobeerd, Jersey Boys is geen film die de emotionele spanning en sensatie binnen een muziekgroep op hun hoogtepunt voelbaar maakt, en ook geen film die (zoals Inside Llewyn Davis) de muziek een achtergrond geeft en verder voor zich laat spreken. Binnen het regieoeuvre van filmlegende Clint Eastwood (Million Dollar Baby, Gran Torino, Invictus) is het niet zo sterk als zijn eerdere dramawerk. Maar het is wel een vermakelijke rit langs de ‘golden oldies’ waar je – zodra je er eenmaal inzit – je ogen niet vanaf kan houden.