The Snow Walker

Piloot Charlie is een nogal zelfzuchtige kerel, prima gespeeld door Barry Pepper (Saving Private Ryan, 25th Hour) en hij trekt er aanvankelijk in zijn eentje op uit om de bewoonde wereld te bereiken. Dat lukt niet, maar zijn reisgenoot, de nauwelijks Engels sprekende maar natuurlijk veel aardigere en wijzere Inuit (even goed vertolkt door de debuterende Annabella Piugattuk) weet wel van wanten en samen komen ze een heel eind. Ondertussen wordt er door Charlie’s collega’s een halfslachtige en vruchteloze reddingspoging ondernomen.

Natuurfilm

Het lijkt een aardig gegeven voor een natuurfilm. Op dat gebied is The Snow Walker dan ook zeer geslaagd: op schitterend cinemascope-formaat krijg je een imposante kijk op de uitgestrekte, barre vlaktes. De scènes met rendieren, muskietenaanvallen en sneeuwstormen maken een goede indruk. Ook Charlies ontberingen worden heel overtuigend in beeld gebracht, en wanneer het tweetal onvermijdelijk aan elkaar gewaagd raakt, is dat dankzij hun degelijke acteerprestaties ook nog wel te pruimen en soms zelfs ontroerend. Het feit dat Charlie eigenlijk bijna tot op de laatste scènes onsympathiek blijft en dat het verhaal van A tot Z voorspelbaar is neem je dan voor lief.

Truc

Wat veel minder goed uit de verf komt is de rest van de film: Charlie’s oorlogstrauma, dat enkel in een ongepaste monoloog en wat droombeelden aandacht krijgt, en de zinloze scènes op het thuisfront (met een verspilde James Cromwell) bijvoorbeeld. En waar het helemaal misgaat is de typisch Amerikaanse truc-met-de-filmmuziek: het overmatige gebruik van een strijkkwartet om grandeur te suggereren. Dit doet afbreuk aan de op zich al zo imponerende beelden en is dodelijk voor de film als overtuigend geheel. Waar The Snow Walker dus uiteindelijk uit bestaat is eersteklas mooie-plaatjes-romantiek die helaas niet op geheel geslaagde wijze is verpakt.