Olympus Has Fallen

Olympus Has Fallen zou zomaar de derde titel in de Clash Of The Titans-reeks kunnen zijn. Dit keer echter geen epische strijd tussen olympiërs en goden, maar een rechtlijnige actiethriller. Geheel verstoken van de Griekse mythologie is de film overigens niet. Zo is Olympus de nogal pretentieuze codenaam voor het Witte Huis en is Cerberus de veel toepasselijkere naam voor het afweersysteem dat Amerika tegen een kernaanval beschermt. En laten de terroristen nu net de drie mensen hebben gegijzeld die de codes kennen om Cerberus uit te schakelen.

De keuze voor de Noord-Koreanen als vijand is een interessante. Dit keer eens geen suïcidale Jihad-strijders, maar geavanceerde en uiterst gedisciplineerde soldaten die onder leiding van Kang (Rick Yune) binnen dertien minuten het Witte Huis weten te veroveren en de president (Aaron Eckhart) weten te gijzelen. De terroristen zijn daarmee tevens verantwoordelijk voor verreweg de beste scènes uit de film. De overname van het presidentiële gebouw is strak geregisseerd, blijft overzichtelijk en zit goed in elkaar. De verschillende elementen binnen de strategie van de Noord-Koreanen zijn duidelijk zichtbaar en met een flinke portie geweld wordt de kortdurende strijd op indrukwekkende wijze in beeld gebracht.

Patriottisme als drijfveer

De terroristen hebben hun meesterplan bijna tot uitvoering gebracht, maar hebben één factor niet ingecalculeerd: Mike Banning (Gerard Butler), de ervaren Secret Service Agent. Met de komst van Banning wordt Olympus Has Fallen vrijwel direct voorspelbaar, al valt Butler weinig te verwijten. Hij speelt zijn zoveelste actieheld en doet dat prima, maar het summiere, zwakke script kan niets anders dan een eendimensionaal personage uitrollen van wie het lot snel bepaald is. Pogingen om Banning diepgang te geven – hij kampt met een schuldgevoel omdat tijdens zijn dienst als lijfwacht de First Lady (Ashley Judd) verongelukte – lopen op niets uit en nemen bovendien onnodig veel tijd in beslag. Patriottisme als drijfveer om een terroristische cel op te doeken had volstaan, zeker bij types als Banning.

Na de sterke Noord-Koreaanse invasie gaat het dan ook snel bergafwaarts met Olympus Has Fallen. Een nieuw dieptepunt wordt bereikt wanneer het Pentagon zich in de strijd gaat mengen. Zelfs de leidinggevende genaamd Trumbull (Morgan Freeman) kan de incapabiliteit van zijn werknemers niet verbloemen. Trumbull lijkt de enige in een zaal van 40 mensen – en niet zomaar mensen, Pentagon-mensen – die zijn verstand niet verloren heeft.

Incapabele werknemers

Voorbeeldje. Zowel de computers met gezichtsherkenning als de werknemers kunnen niet achterhalen wie de leider van de Noord-Koreaanse terroristen is. Het vergt de gewelddadige martelmethoden van Banning om een naam los te peuteren bij een van de terroristen. Pas dan herinnert iemand in het Pentagon zich dat leider Kang een van de meest gezochte terroristen ter wereld is en verantwoordelijk wordt gehouden voor een reeks aanslagen in 2004. Het zijn dit soort scènes waaraan Olympus Has Fallen ten onder gaat.

Gezien de cast, de bij vlagen sterke actiesequenties en de geavanceerde, creatieve Noord-Koreanen als verfrissende vijand, had Olympus Has Fallen zeker potentie. Overdreven dramatische muziek gedurende vrijwel de gehele film, een opeenstapeling van onrealistische scènes en een gebrek aan diepgang doen de film echter de das om. Het tenenkrommende slotstuk met daarin een moralistische speech verraadt de intenties van de regisseur: Olympus Has Fallen blijkt slechts een propagandafilm tegen ‘De Briljante Kameraad’ te zijn. Achteraf gezien had het toch beter over olympiërs en titanen kunnen gaan.