Film / Films

Hooggespannen verwachtingen

recensie: Shouf Shouf Habibi!

Je kunt, om wat voor reden dan ook, niet altijd op de dag van de première naar de film. Wanneer je dan een week, twee weken later alsnog naar de film gaat, heb je al het nodige aan voorkennis opgedaan: je hebt recensies gelezen, van iemand gehoord dat het een hele leuke film is (of juist niet), je hebt trailers gezien, kortom: je hebt verwachtingen. En dat is funest voor je bioscoopbezoek. Want zit je eenmaal vol verwachting in de rode pluchen stoel, dan valt het bijna altijd tegen.

~

Shouf Shouf Habibi! wordt door diverse kranten en tijdschriften de hemel in geprezen. De altijd gereserveerde Volkskrant noemde de film een “gevatte komedie”, HP de Tijd repte van een “stevige dosis humor en een ‘onsje’ drama”. Logisch dat de verwachtingen hooggespannen zijn: een komedie die ingaat op het leven van Marokkanen in Nederland, het eerste interculturele (en hilarische!) filmproject van eigen bodem.

Djellaba’s

En wat valt het dan tegen! Shouf Shouf Habibi! is alleen bij vlagen grappig en het verhaal zit vol gaten die qua grootte niet zouden misstaan op een achteraf gelegen weggetje in het Rifgebergte. Het verhaal gaat over Ap, een jonge Marokkaan in de stad die zou moeten worstelen met de keuze tussen zich onderdompelen in het moderne Nederlandse stadsleven of een rechtgeaarde moslim worden en een Marokkaans meisje trouwen. Op zich geen slecht uitgangspunt, ware het niet dat de keuze wel heel zwart-wit wordt gemaakt. Het ene ogenblik loopt Ap nog in een hip zwart jasje, het volgende moment draagt hij een djellaba tot op de grond. Die natuurlijk niet bevalt, waarna het zwarte jasje vlot weer uit de kast wordt getrokken.

Dan is er nog Aps familie, bestaande uit een overspel plegende ouderde broer, een afpersend broertje, een geëmancipeerd zusje en de traditionele traditionele ouders. De rollen worden goed ingevuld door acteurs als Najib Amhali (ook bekend van cabaret), maar hun wederwaardigheden zijn als los zand. De verhaallijn van zusje Leila, die verstoten wordt door haar familie omdat ze geen traditioneel huwelijk wil sluiten, is topzwaar. De serieuze problematiek wordt verbeeld door een enkele traan en een goedgemikte klap in het gezicht, en daarna is alles weer koek en ei. Zelfs niet-Marokkanen moeten in de gaten hebben dat dergelijke problemen niet zo eenvoudig opgelost kunnen worden, ook niet in de film.

E.T.

~

Er valt genoeg te lachen in Shouf Shouf Habibi!, maar het zijn oppervlakkige glimlachjes en het leidt nergens toe. En een film die zo uitdrukkelijk wordt gepresenteerd als een verhaal over opgroeien tussen twee culturen mag wel wat meer laten zien. Meer verdieping in de verschillen tussen beide culturen. De veelgeciteerde grap aan het begin (Wat zijn de vijf verschillen tussen een Marokkaan en E.T.? E.T. kwam alleen, zag er wél leuk uit, wilde de taal wel leren, had zijn eigen fiets en hij ging weer terug naar huis) geeft misschien wel aan wat het probleem is van Shouf Shouf Habibi!: in plaats van zowel Nederlanders als Marokkanen echt een spiegel voor te houden blijven de makers steken in grapjes die niet over de realiteit gaan.

Allochtonenvraagstuk?

Is Shouf Shouf Habibi! dan mislukt? Welnee, het is een aardige film, maar ook niet meer dan dat. Maak er in vredesnaam geen schoolvoorbeeld van geslaagde integratie van, of het luchthartige antwoord op het allochtonenvraagstuk, termen waar maatschappijkritische figuren graag mee gooien. Het is een aardige film, met leuke sketches en scènes die helaas in het grotere geheel van de film niet overeind blijven. Maar blijf vooral in je stoel zitten voor de aftiteling, want het titelliedje Shouf Shouf Habibi! van de rapformatie ADHD is nu juist wèl heel erg leuk en aanstekelijk.