Een kamer met vele gezichten

Dit toneelstuk is er een die nogal op de lachspieren inwerkt. Met een hoog slapstickgehalte ben je verzekerd van het continue gelach van de andere toeschouwers in je oren. Hoewel het gelach soms iets harder je gehoor doorboort dan nodig én terecht is, mag zeker gezegd worden dat dit stuk een geslaagde komedie is. Hotel Gouden Bergen biedt dat heerlijke avondje theater voor iedereen die vooral komt om vermaakt te worden omdat het toegankelijk is voor iedereen en het ook de nodige herkenning biedt.

Hotelgastenestafette

Voor een keer verliezen alle hotelgasten die Hotel Gouden Bergen bezoeken hun anonimiteit en valt hun masker af. Achter dat masker zitten onder andere: een gedateerde rockster, een heel erg bejaard stel, een oversentimentele vader die twijfelt over zijn eigen geaardheid, een sociaal onhandige ‘vieze man’, een oversekste regisseuse en een betrokken politicus.

Patrick Duijtshoff, Elisabeth ten Have en Kyrian Esser vertolken samen pakweg veertien rollen. Aan het begin van de voorstelling maakt het drietal hier meteen een grap over; ze introduceren in onnavolgbaar tempo meteen alle personages en dan is ook meteen de gekke ‘hotelgastenestafette’ begonnen. De inleiding roept meteen veel verwarring op en is chaotisch ten top: de drie laten elkaar geen moment uitpraten. Dit alles dient alleen om zoveel mogelijk chaos te creëren. Het is tevens een manier om op een luchtige wijze de vierde wand te doorbreken en het contact met het publiek aan te gaan (dat er erg veel zin in lijkt te hebben).

© Barbara Raatgever

Uitgewoond decor

Zodra de vierde wand is doorbroken, krijgt het publiek talloze scènes aangeboden met een duidelijke constante: het decor dat nooit een gedaanteverandering ondergaat. Achter het hoofdeinde van het bed kleden de drie spelers zich heel snel om. Dat een t-shirt of een bepaalde haardracht niet helemaal goed zit maakt totaal niet uit en draagt enkel en alleen maar bij aan een nog groter komisch effect. Er wordt ook slordig omgesprongen met de props: zo blijven de hoge hakken van de sekswerker – die een zeer eigenaardige jongeman moet ontmaagden – naast het bed liggen. Bloemen in een vaas, opengetrokken lades en warrig beddengoed; de hotelkamer wordt steeds meer uitgewoond. Misschien staan deze details op een onbewuste manier voor iets groters: een hotelkamer wordt – hetzij voor héél even – toch iemands huis. En op die plek laten we altijd een stukje van onszelf achter.

Machtsposities uitbuiten

Wat de hotelgasten met elkaar verbindt is niet slechts het gegeven dat ze dezelfde hotelkamer delen, maar dat ze allemaal op zichzelf aan het worstelen zijn met hun leven. Een moeder die zelfhulpboeken schrijft ergert zich groen en geel aan haar man, die zojuist zijn derde afscheidstournee heeft voltooid en niet in staat is om voor hun zevenjarige zoon Sam te zorgen. Daarin kun je ook een kritische noot zien over het ouderschap: niet iedere ouder ziet in dat zijn of haar leven aan diggelen valt met een kleine erbij en dat je concessies moet doen.

Net zo min ziet een vijftigjarige regisseuse in dat ze haar machtspositie misbruikt door een affaire aan te gaan met een acteur die er pas de helft van haar levensjaren op heeft zitten. Of neem Hamlet, de receptionist uit een oorlogsgebied, die zich vastklampt aan een fysieke versie van Duolingo en de meest vreemde zinnen uitkraamt terwijl hij liefkozend verwijst naar de ‘Groene uil’. Hij is de enige die het hotel nooit zal verlaten en zich dienstbaar blijft openstellen. Hetzij iets té open, aangezien hij met de politicus in bed duikt. En eigenlijk is het niet geheel anders dan de affaire van de regisseuse, want ook de politicus neemt wat hij wil en lijkt zich van geen consequenties bewust.

Overdreven teksten

Bovenal zijn de hotelgasten stuk voor stuk rare snuiters met gekke seksfantasieën of met de realiteit botsende gedachtes of verlangens. Is het dan erg ongeloofwaardig, dit gehele schouwspel? Nou, het is allemaal wel een beetje over the top. De meeste teksten worden er uitgebruld door de acteurs en soms krijg je het gevoel dat het een uit de hand gelopen improvisatieoefening betreft. De teksten zijn ofwel schunnig te noemen of – wat je dan misschien weer niet helemaal verwacht – vrij poëtisch. De meest dichterlijke teksten hoort men aan als het oude stel aan het woord is. De continue miscommunicatie tussen de bejaarden levert eigenlijk een heel mooie dialoog op vol talige dubbelzinnigheden.

Hotel Gouden Bergen is een toneelstuk dat bezoekers trakteert op een hoop grappige sketches en beelden die niet meer van je netvlies gaan. Hoewel er ook zeker een bepaalde maatschappijkritische houding doorklinkt in de doordachte teksten van Kyrian Esser, ontstijgt het niet echt het label van een komedie. Een luchtig en flauw blijspel dat in een ongekend hoog tempo wordt opgevoerd en de toeschouwers naar huis stuurt met enkele weloverwogen uitspraken die nog lang resoneren in het hoofd.