De zoon van de dirigent
De Franse regisseuse Alix Delaporte viel een paar jaar geleden al op met het kleine juweeltje Angèle et Tony. Met dezelfde hoofdrolspelers maakt ze met Le dernier coup de marteau weer zo’n klein maar fijne film.
Victor en zijn moeder hebben het niet makkelijk. Ze wonen in een stacaravan aan het strand bij Montpelier. Wanneer de twee samen gaan zwemmen is meteen duidelijk dat armoede niet hun grootste probleem is. Na een duik drijft er een pruik in het water: de moeder van Victor heeft kanker.
Show, don’t tell
Het is deze onnadrukkelijke manier van vertellen die Le dernier coup de marteau kenmerkt. ‘Show, don’t tell’ is het devies van regisseur Delaporte. Gevoelens worden niet uitgesproken. We kunnen ze indirect aflezen aan de lichaamstaal van de personages.
De dertienjarige Victor staat in de film op een kruispunt in zijn leven. Zijn moeder is ernstig ziek en zoekt onderdak voor hem. De jongen is een groot voetbaltalent en wordt gescout door een profclub. En dan verschijnt ineens de man op het toneel waarvan hij weet dat het zijn vader is.
Mahler
Hij is een beroemde dirigent en in Montpelier voor een uitvoering van de zesde symfonie van Mahler. Zijn zoon heeft hij nooit gezien. Wanneer Victor zich ineens meldt in het concertgebouw ontkent hij in eerste instantie het vaderschap. De jongen houdt echter vol. Hij begint te spijbelen en bezoekt dagelijks de repetities van het orkest. Langzaam begint een band te groeien tussen Victor en de wat norse dirigent.
Het is een ontroerend en geloofwaardig samenspel wat de jonge Romain Paul en Grégory Gadebois neerzetten. Delaporte maakt bovendien slim gebruik van de emotie die de muziek van Mahler oproept. Het verhaal achter de symfonie wordt knap verweven met de levens van haar hoofdpersonen. Dat tilt Le dernier coup de marteau uit boven het trieste realisme.
Afkomstig uit de persmap. 
