Flauwe grappen van voormalige provocateurs

Yann en Conrad zijn in de stripwereld vooral bekend geworden door hun provocaties in het weekblad Robbedoes, vooral in de Franse versie van dit blad bekritiseerden ze alle gevestigde series door uitdagende tekeningen boven de pagina’s te plaatsen. Waarschijnlijk vonden de meeste lezers dit in eerste instantie best grappig, maar naarmate de grappen grover werden kwamen er meer klachten binnen, wat er uiteindelijk toe leidde dat het tweetal ontslagen werd. Ondertussen waren ze echter een eigen stripserie begonnen: De Onnoembaren. Helaas is deze serie nooit een groot succes geworden, en daarom proberen Yann en Conrad het nu opnieuw met één van de hoofdpersonen uit deze serie: Alix, oftewel Witte Tijgerin.

Fat Girl

Alix, communistisch agente in opleiding, moet behalve haar training ook nog de seksuele intimidaties doorstaan van Eh-Nak, een ander lid van de communistische organisatie. Dit personage zit voortdurend aan haar en wil duidelijk “meer” dan dat betasten alleen. Helaas voor hem wil zij dat absoluut niet en blijven zijn pogingen om haar het bed in te krijgen telkens mislukken.

Alix blijkt een zeer talentvol geheimagente en krijgt al snel haar eerste missie: het vinden van “fat girl” onder leiding van Eh-Nak. Tijdens haar missie wordt ze onder andere geconfronteerd met Francis Flake, een geslaagd persiflage op kolonel Blake uit de serie Blake & Mortimer. Deze Engelsman leeft onder het juk van zijn moeder en wordt overal bijgestaan door zijn bediende. Hij is een van de weinige leuke personages in dit verhaal, voor de rest hebben de auteurs vooral geprobeerd het grappig te houden door er verwijzingen naar hun eigen De Onnoembaren in te verwerken en vooral door héél veel seksuele grappen te maken.

Herhalingsoefening

Dit eerste avontuur van Alix is het eerste deel van een tweeluik, waarvan in september deel twee zal verschijnen. Helaas lijkt het erop dat Yann en Cornad er vooral op uit waren om een commercieel succesvolle serie te maken en dat is te merken aan het niveau van de grappen: deze hebben allemaal een seksueel getinte lading. Bovendien heeft het duo zulke grappen al zo veel vaker gemaakt in hun eerdere albums. De wel geslaagde persiflage op Blake en Mortimer is helaas ook niet werkelijk origineel. Pierre Veys en Nicolas Barral hadden die al eerder gedaan in het album Schaduw over het Britse rijk, en hij voegt dus ook niet veel toe aan het album.

Dit alles zou gecompenseerd kunnen worden door een intrigerend plot of geweldige tekeningen, maar beide ontbreken in dit album. De tekeningen zijn weliswaar van redelijk goed niveau, maar Conrad heeft de simpele, charmante stijl van zijn vroegere werk verloren. Zijn tekeningen zijn nu net wat gelikter dan voorheen en dat doet afbreuk aan het komische effect, waar het album het nu juist van moet hebben. Ook de plot is niet speciaal: een doorsnee spionageverhaal dat we maar al te goed kennen uit bijvoorbeeld de James Bondfilms. Yann gebruikt het vooral als kapstok voor zijn grappen.

Yann en Conrad zijn eigenlijk datgene geworden dat ze vroeger zelf belachelijk maakten: auteurs die op herhalingsoefening gaan. Feitelijk is dit album alleen leuk voor mensen die nog niet met deze auteurs bekend zijn en geen problemen hebben met flauwe grappen. Anderen kunnen dit album beter links laten liggen.