Een heleboel Daves en dan een Jonathan
Een vrouw die schaamteloos vertelt over haar promiscue leventje, daar komt het op neer in deze roman. Leuk voor op het strand, voor op vakantie en voor als je niet diep wilt nadenken. Ophira weet niet wat ze zoekt, dus trekt ze van stad naar stad, man naar man, van baantje naar baantje.
Ophira Eisenberg is een stand-up comedian en Screw Everyone is haar autobiografische debuut. Ze verhuist van stad naar stad en verruilt man na man, meestal Dave genaamd. Soms is ze hartstikke verliefd, maar meestal is ze dronken en heeft ze aandacht nodig. Er zijn wel langere relaties, maar daar is ze vrij kort over, alsof ze wil verbloemen dat ze tussen het sletten door eigenlijk gewoon relaties had. De ondertitel van je boek kan niet Sleeping my way to monogamy zijn (van de Engelstalige versie) als je er al meerdere jarenlange relaties op had zitten, natuurlijk. Toch voel je je als lezer een beetje genept als er weer een twee en een half jaar durende relatie wordt gereduceerd tot twee en een halve pagina.
Coming of age van een losgeslagen vrouw
Eisenberg schrijft vermakelijk, maar het is geen literair hoogstandje. Het voelt alsof je met iemand in de kroeg zit die wat sterke verhalen met je deelt. Om vervolgens met je vriend te flirten, je biertje om te stoten, om er uiteindelijk met de barman vandoor te gaan. Of met een collega met een Garfield-fetish die haar na de daad vraagt of ze ‘nog gebeft wilt worden of zo?’.
Of zo, ja, dacht ik.
‘Nee…dank je.’ Ik glimlachte met gespeelde geruststelling. Slechte missionarisseks is een ding. Slechte orale seks zou ik niet kunnen verdragen. Ik had niet de motivatie om hem handige tips en adviezen te geven. Laat het volgende meisje dit maar oplossen.
Het boek is een coming of age verhaal over een losgeslagen vrouw. Zodra haar uiteindelijke doel (stand-up comedy) en stad (New York) duidelijk zijn, komt daar een man, Jonathan, aan die haar, oh shock, ten huwelijk vraagt. En ze zegt ja. Je weet dat dit eraan zit te komen – de ondertitel geeft het al weg – maar toch valt het een beetje tegen. Hij klinkt vooral doodnormaal na al die mafkezen. Is dit ‘m nou, na al dat losbandig gedrag?
Verloren versus machtig
Eisenberg geeft wel toe dat ze zich af en toe verloren en eenzaam voelde, maar ze doet haar best om haar keuzes om met ‘jan en allemaal het bed in te duiken’ niet als gevolg van die eenzaamheid neer te zetten. Ze houdt vol dat het haar een ‘gevoel van macht’ gaf. Toch komt het niet altijd even machtig over om je tijdens het laatste rondje aan een willekeurige man zijn voeten te werpen. Desalniettemin is het fijn om te lezen dat het goed komt met haar. Je wenst niemand voor altijd geestdodende bijbaantjes en Garfield-fetisjisten toe.
