Worstelende veertiger
.
Veertiger Marieke moet veel ballen in de lucht houden: haar gezin en haar stervende moeder eisen alle aandacht op en dan is er ook nog de zelfmoord van haar vader, jaren geleden.Marieke, het hoofdpersonage uit De geboorte van een wees, is een vrouw van in de veertig. Ze heeft een leuke man, drie kinderen, een goede baan en koopt het huis van haar dromen. Maar als haar moeder, op wie ze altijd kon bouwen, terminaal ziek wordt, en ze daarnaast het verleden van haar overleden vader onder ogen moet komen, wankelt haar bestaan en lijkt er geen enkele houvast meer voor haar.
Gerritsen zet het ziekteproces en de langzame aftakeling richting de dood van de moeder van het hoofdpersonage prachtig neer. Minutieus beschrijft ze de momenten die dochter Marieke met haar moeder doorbrengt. In het ouderlijk huis, in het ziekenhuis en uiteindelijk in het stervenshuis waar ze afscheid van haar moeder moet nemen.
Tussen de ritjes naar haar ouderlijk huis in Limburg en het ziekenhuis door, stuurt Marieke een groepje stuurse Polen aan die haar huis moeten verbouwen, maar die hun tijd voornamelijk drinkend en slapend in de tuin doorbrengen. Haar man en kinderen verliest ze ongemerkt steeds meer uit het oog.
Tijdsdocument
Velen zullen zich herkennen in Marieke en de levensfase waarin ze zich bevindt, waarin zorg voor kinderen en zorg voor ouders naast elkaar bestaan. In die zin is De geboorte van een wees ook een document van de huidige tijd, waarin we onszelf makkelijk voorbij rennen door een onmogelijke combinatie van werk en zorgtaken.
Tussen de regels door lezen we wat de vader van Marieke dreef tot zijn zelfdoding, jaren geleden. Langzaam maar zeker ontdekken Marieke en haar broer Ronald de pijnlijke details hiervan. Tot zover heeft Gerritsen een mooi opgebouwd, ingetogen, sfeervol verhaal geschreven. Maar om onnavolgbare redenen heeft ze zich laten verleiden tot het onnodig ingewikkeld maken van haar boek. Zo heeft ze er een tweede verhaallijn doorheen geweven waarvan pas in de laatste bladzijden duidelijk wordt wat deze met het oorspronkelijke verhaal te maken heeft. Dit voegt niets toe en is eerder storend. Bovendien haast ze zich naar de eindstreep met een plot uit een derderangs thriller. Dat is ongelooflijk jammer.
Desondanks doet het weinig af aan de kwaliteit van het boek. Dat is van een degelijkheid en niveau waar menig schrijver met een groter oeuvre dan Gerritsen een puntje aan kan zuigen. Hopelijk komen er nog meer boeken van Gerritsen, maar dan zonder de overbodige, gekunstelde schrijftrucjes.
Joost Festen 
Oneisha Lee (unsplash.com) 
