De eeuwige detective
Als er twee mannen met vuile nagels worden vermoord vermoedt de Parijse commissaris Jean-Baptiste Adamsberg dat er iets niet pluis is. Het onderzoek voert hem naar een geslepen moordenaar en een vreemd recept uit de Middeleeuwen.
In De eeuwige jacht neemt detectiveschrijfster en historica Fred Vargas (Parijs, 1957) de lezer mee in een politiethriller met een historisch randje. Vargas voerde de onconventionele commissaris Adamsberg al eerder op als personage. In De omgekeerde man (2007) bijvoorbeeld reist de commissaris naar de Provence om onderzoek te doen naar een moordende weerwolf. De schrijfster ontving verschillende prijzen voor haar detectives, waaronder de Duitse Krimiprijs en de International Dagger van de Britse Crime Writers Association.
Verleden
In De eeuwige jacht keert het verleden terug met een serieuze wrok jegens Adamsberg. Zo betrekt hij een nieuw huis waar naar verluidt al eeuwen de geest van een vermoorde non rondwaart. Bovendien ontsnapt een oude nemesis van de commissaris uit de gevangenis om een vilein plan uit te voeren. De commissaris wijdt zich echter onaangedaan aan het oplossen van de moordzaken bij de Porte de la Chapelle in Parijs. Door het hoge tempo van nieuwe moorden en een tikkende klok slaagt de schrijfster er in om een flinke dosis spanning in het verhaal te brengen.
Helaas wordt de kwaliteit van de roman erg omlaag gehaald door de slechte dialogen. Elke vorm van mysterie wordt tenietgedaan door de weinig subtiele zinnen die de personages uitwisselen. Daarnaast doet de overdaad aan metaforen en vergelijkingen behoorlijk gekunsteld aan, waardoor de lezer het verhaal uit het oog verliest: ‘Onbeantwoorde vragen, die als paardenbloemen ongebreideld ontsproten uit de humus van het bestaan en uitgroeiden tot een menigte van onzekerheden, een menigte die zijn angst voedde, een angst die zijn bestaan ondermijnde.’
Onconventioneel
Voortdurend beweert de schrijfster dat commissaris Adamsberg bijzonder is, terwijl eigenlijk onduidelijk blijft waarom hij zó onconventioneel is. De lezer moet de schrijfster maar op haar woord geloven dat het zo is. Ook de andere personages worden te nadrukkelijk gepresenteerd als ‘speciaal’, hetgeen moeilijk te verenigen is met de banale dialogen die ze voeren.
Al met al is De eeuwige jacht een aardige detective voor onderweg. De plot is redelijk en er zit vaart in het verhaal. Toch zal deze detective zeker niet bij iedereen in de smaak vallen, met name door de gebrekkige dialogen en een te groot aantal nietszeggende scènes .
