Groots in het kleine

Stijlbreuk

Op het einde van elk deel breekt Don DeLillo met de overheersende stijl van zijn boek. Drie keer laat hij de lezer kennis maken met de terroristen, telkens in een korte flashbacks naar de dagen voor de aanslagen. Deze scènes vormen de enige zwakke punten in de roman. Ze doorbreken niet alleen DeLillo’s focus op het leven van de New Yorkers, maar ook de kwetsbare stijl die hij daarbij hanteert. Bovendien dragen ze weinig bij aan het geheel. We leren misschien de namen van de terroristen kennen, maar niet hun drijfveren. Hun eigen stem, hun eigen ideeën bij de geplande aanslagen overstijgen zelden het cliché.

Als je die drie scènes echter weglaat, vormt Vallende man een bijzonder aangrijpend boek over de periode na de aanslagen van elf september. Verklaringen hadden we al voldoende, het waren beschrijvingen als deze die we nog misten. Wie dacht dat het postmodernisme ondertussen op zijn terugweg was, zal die mening mogelijk moeten herzien: Vallende man is de absolute triomf van het kleine verhaal tegen de achtergrond van de grote tragedie.