De Lift uit 1983 is, of je het nu leuk vindt of niet, een mijlpaal in de Nederlandse filmgeschiedenis. Het was de eerste speelfilm van Dick Maas en hij was de eerste die in Nederland een “Amerikaanse” film maakte, met suspense in plaats van spruitjeslucht, een actierijk plot en gelikte cameravoering.

Bijna twintig jaar later blijkt dat er nog niets is veranderd aan Maas’ aanpak: suspense, actie en camerawerk zijn nog steeds de sterkste drie punten in Down, de Engelstalige remake van De Lift – en helaas blijft het daar ook bij.
Het verhaal van de monteur die te maken krijgt met een moorddadige lift is verplaatst naar het fictieve Millennium Building in New York (“102 floors, 72 elevators”). De film begint veelbelovend, met een fantastisch helicopter-shot dat begint boven het water van de Hudson en eindigt in close-up op twee beveiligingsagenten die de verrekijkers op de wolkenkrabber gebruiken om te kijken hoe Peer Mascini (in de eerste van tenminste drie Nederlandse cameo-rolletjes) een beurt krijgt van twee hoertjes.

~

Ik kijk altijd uit naar de nieuwe film van Dick Maas, maar tenzij hij zijn zwakke punten weet te verbeteren, zullen de resultaten altijd wel teleurstellend blijven.

~

Het eerste wat opvalt tijdens Coyote Ugly is dat de film eigenlijk anders is dan de indruk die de trailer geeft.
Daar waar de trailer snel, leuk en humoristisch is en veel verwachtingen schept, is de film redelijk voorspelbaar en gewoon.

Het verhaal dat verteld wordt vanuit het perspectief van de hoofdpersoon gaat eigenlijk gewoon over het leven: “Wat moet ik ermee, wat wil ik en als ik besloten heb wat ik wil, doe ik het ook”; en zoals een goede feelgood-movie behoort te zijn (want dat is het, ook al is er duidelijk aan gewerkt om ook de tegenslagen van het leven te verwerken) gebeurt het ook allemaal zoals we het het liefste zien.
Is dit het einde van het verhaal?

Toch niet. De film is allerminst een slecht of saai product, en zeker als je kijkt naar wat producent Bruckheimer de afgelopen tijd heeft geproduceerd is dit een uitschieter. De rollen zijn goed gespeeld, vlot en de persoonljkheden hebben karakter.

Het verhaal gaat over een meisje van het platteland die het helemaal wil gaan maken in de grote stad (New York) als songwriter maar ze ontdekt daar dat je er toch wat voor moet doen om werk te krijgen. Zo gaat ze bijvoorbeeld naar een platenmaatschappij met de vraag, “Kan ik even met Whitney of Mariah praten?”.
Ook ontdekt ze dat niet al haar verwachtingen van het leven in de stad uitkomen. Ze moet nodig gaan werken om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien en belandt zo heel toevallig als dansende en zingende serveersteer in de bar Coyote Ugly.

Ondanks het nogal vrij voorspelbare en tegelijk geidealiseerde verhaal heeft de film ook een aantal pluspunten: de ‘uithangborden’ van de film (en de trailer): feest, lekkere meiden, girl power en nog een keer feest, zijn weliswaar aanwezig maar blijven het verhaal trouw. Het is duidelijk om zo een moraal (als je het zo al kan noemen) te tonen: het relativeren van dingen en het-doen-wat-jij-wilt (ook al gaat het soms niet goed) staan duidelijk centraal in de hele film.

Dit kan zeker als een pluspunt worden beschouwd: de film is goed opgebouwd en verzuipt niet in het eigen feestgedruis. Aan de andere kant is het verhaal niet echt realistisch en loopt alles eigenlijk als in een sprookje, inclusief duidelijk ingebouwde tegenslagen.

De muziek in de film is in een goed bijpassende stijl en de overgang van de folk-stijl naar een meer urban sound is zeer typerend. Alleen jammer dat de echte zangeres van de prachtige nummers die Violet zingt niet zelf de hoofdrol kon spelen. Haar aandeel is erg klein, op de site wordt haar naam niet eens vermeld. Alleen op de aftiteling is te zien dat het LeAnn Rimes is, die ook in Con Air de titelsong deed.

Je vraagt je bijna af hoe de regisseur van Romper Stomper en Metal Skin in godsnaam interesse kan hebben voor een film als Cherry Falls. Wright die met Cherry Falls zijn eerste Amerikaanse film maakte, komt met een teen slasher comedy van laag allooi aankakken. De regisseur weet er nog een aardige aan draai te geven: “There is enough idiosyncrasy and madness in this script to pique your interest, and that kept happening throughout.” Daar heeft hij een punt, de film is absoluut absurd en zo ontzettend pretentieloos dat felle kritiek leveren hier niet op zijn plaats lijkt te zijn.

In het rustige plaatsje Cherry Falls lijkt alles zijn gangetje te gaan. Wanneer er plotseling tieners vermoord worden is het hele plaatsje in rep en roer. Pas bij het derde slachtoffer wordt het motief zichtbaar. De moordenaar heeft het gemunt op maagden! Als er dan ook nog eens een vierde slachtoffer valt, is iedere maagdelijke tiener doodsbang. Het is er nu op of eronder!

Hiermee komen we natuurlijk er niet achter wie nou eigenlijk de moordenaar is. Jody, zelf een maagd, heeft de romantiek hoog in het vaandel. Zij is niet van plan om zo maar te gaan neuken met de eerste de beste bangerik. Ze besluit dan ook zelf om de moordenaar op te sporen.

Met messen, bloed, bange geile tieners en wat flauwe humor worden we op een bijzondere rare manier vermaakt. Eigenlijk deugt er helemaal niet aan de film, maar dat maakt uiteindelijk niets meer uit. Het is een film die je graag wilt vergeten, maar aangezien alles zo dom en slecht is, vergeten we Cherry Falls niet. Of dit een compliment is weet ik niet, maar we zullen ermee moeten leren leven.