‘We don’t care what you think’
.
Het zou een spannende tijd moeten zijn voor Simon Franks en Tom Dinsdale van Audio Bullys. Na het succes van debuutalbum Ego War en de daaropvolgende hit ‘Shot You Down,’ was het na het verschijnen van opvolger Generation plots gedaan met de populariteit. Met de release van ~
Een andere zwakke plek van het tweetal wordt ook snel duidelijk: doordat Dinsdale achter een zonnebril en een stapel onbestemde elektronica schuilgaat en er geen gebruik wordt gemaakt van live muzikanten, is het aan Franks om de aandacht van het publiek te grijpen. Franks staat echter nogal statisch achter zijn microfoon, en maakt weinig contact met het publiek. Het enige wapen dat de Bullys in handen hebben is de muziek zelf. Aan pakkende nummers gelukkig geen gebrek en ieder nummer dat wordt ingezet kan rekenen op een enthousiast onthaal.
Toch blijkt dat materiaal alleen niet voldoende om het publiek echt los te krijgen. Soms dreigt de vlam in de pan te slaan, zoals bij het nieuwe nummer ‘Shotgun’ en het perfect daarop aansluitende ‘Shot You Down’. Dat het nooit helemaal lukt, is alleen aan Franks en Dinsdale zelf te wijten. Franks, die sowieso niet erg goed bij stem blijkt, verdomt het om te zingen; in plaats daarvan schreeuwt hij zijn teksten het publiek in, vaak gevolgd door een clichématig ‘Amsterdam!’ Dinsdale maakt onderwijl de fout zijn aanstekelijke grooves steeds na een paar maten weer te onderbreken, waardoor het voor het publiek onmogelijk wordt echt in de sfeer te komen.
What the fuck!?
‘We don’t care what you think’, roept Franks wanneer het duo zijn klassieke debuutsingle ten beste geeft. Kort daarna verlaten de Bullys na een magere drie kwartier abrupt het podium, zonder de fans nog een blik waardig te gunnen. Die fans hadden beter verdiend: zij hadden hun vertrouwen in de Audio Bullys nog niet verloren. Het lijkt er op dat Franks en Dinsdale zelf niet meer in hun act geloven. Het schip dat Audio Bullys heet blijkt zinkende. Wanneer het publiek donderdagavond merkt tevergeefs op een toegift te wachten, voelt het meer alsof zij het zijn die op dat schip zijn achtergelaten.
The War On Drugs - Matthias Heschl 
